Fragment

‘Ben je een dokter?’
‘Ja, zoiets.’
Ik keek hem onderzoekend aan.
‘Zoiets? Wat is dat dan voor beroep?’
Hij lachte en het klonk aangenaam.
‘Ik ben arts en chirurg. Maar ik werk voor een privé kliniek. Soms in ieder geval.’
‘Soms? Betekent het dat je veel vrije tijd hebt?’
Opnieuw lachte hij.
‘Ja, laten we dat maar aannemen.’
‘En nu ben je in Milaan met een reden?’
‘En jij? Dit is je stamkroeg?’
Hij voelde zich waarschijnlijk ongemakkelijk door mijn kruisverhoor.
Ik glimlachte en nam de laatste slok uit mijn wijnglas.
Het was tijd om te stoppen.
Als ik zo graag volwassen wilde zijn, dan moest ik ophouden met alle negatieve gevoelens te verdrinken en weg te neuken.
Ik stond op en verloor bijna mijn evenwicht.
De man ving mij. Zijn armen lagen om mijn taille en hij keek lachend op me neer.
‘Sorry,’ mompelde ik. Ik wilde weglopen.
Maar hij hield me vast.
‘Zeg me in ieder geval hoe je heet, zodat ik een naam heb bij mijn mooie herinneringen.’
‘Mare.’
‘Hallo Mare, ik ben Silvan.’
‘Silvan? Mooie naam,’ zei ik. Ergens rinkelde er een belletje maar ik had geen idee waarom.
Waarschijnlijk was mijn brein te beneveld.
Maar het maakte wel dat ik langer naar hem opkeek.
‘Ik denk dat ik naar huis moet,’ zei ik. ‘Ik heb genoeg gedronken.’
Hij liet mijn taille los en stond op van zijn kruk.
Wauw hij was erg lang, fijn daar hield ik van.
‘Ik breng je naar huis,’ zei hij.
Toen ik mijn wenkbrauwen fronste, schoot hij in de lach.
‘Omdat ik vind dat een vrouw zoals jij niet alleen over straat moet zwerven.’
‘En te veel gedronken heeft?’ vroeg ik.
‘Ook dat,’ bekende hij en schoof de barman geld toe met een knikje naar mij.
Dat betekende dat hij ook mijn rekening betaalde.
‘Cash geld? Dat is vrij conservatief.’
‘Ik ben ouderwets en mag graag zien hoeveel geld ik uitgeef,’ zei hij lachend en sloeg zijn arm om mijn schouder.
We liepen samen naar buiten en ik had verwacht dat hij een taxi zou roepen, maar dat deed hij niet.
Even verderop stond een sportwagen geparkeerd die hij van afstand opende.
×