Fragment

Ik draaide de Sauer voor een kort ogenblik van hem weg en haalde de trekker over. De kogel verdween in een rol tapijt, dat als restant van wat er onder mijn voeten lag, in een van de hoeken van de hal rechtop was neergezet. De knal viel mee, maar voor de man was een werkend pistool meer dan voldoende om zich een ongeluk te schrikken. Voor mij was het dat trouwens ook.
“Het was een test,” zei hij ineens. “We moesten u testen of u tegen een stootje kon. Meer niet.”
“Dit ook.”
Opnieuw haalde ik de trekker over en schoot er een vlam uit de loop van de Sauer. De kogel drong ook dit keer diep door, tot in het binnenste van de rol tapijt. Toen richtte ik het ding weer op hem, maar dit keer stak ik de loop in zijn nekvel en begon ik het pistool als een kurketrekker te behandelen.
“Au, dat doet zeer. Hou eens op. Het was een test. Meer niet, zeg ik toch!”
“Ik weet wat je bedoelt. Eerlijk. Dit is ook niet meer dan een test. Een test om te horen of jij mij gaat vertellen wat dit allemaal betekent. En wie dat zo nodig vond om mijn hardheid als een of andere ruwe diamant aan een keuring te onderwerpen. Vertel op!”
“Ik weet ’t niet, Herr Top. Het was helemaal niet de bedoeling dat u mij herkende. Ik snap ook niet dat dat kan eigenlijk. We hebben zo ons best gedaan om er onopvallend uit te zien. Ik…”
“Het is je kamelengezicht dat je verraden heeft, waslap. Daar moet je toch echt eens wat aan laten doen als je verder wilt komen in dit leven. Plastische chirurgie of zo? Wat wilde je zeggen?”
“Ik werd gebeld en kreeg de opdracht om u, samen met een collega, hiernaartoe te brengen en u een pak op uw donder te geven. Maar we mochten niet te ver gaan, want het was als test bedoeld.”
Ik draaide de kurketrekker nog wat aan. Zomaar, omdat ik daar ineens zin in had, maar ook omdat de man het allemaal heel normaal leek te vinden wat hij en zijn vriendje met mij gedaan hadden.
“En jij bent zo’n lul die dan meteen doet wat hem gezegd wordt? En je maat ook? Hoe gek denk je dat ik ben?”
Het was bijna een retorische vraag, want ik vond mijzelf behoorlijk achterlijk. Maar dat was niet wat ik van de man wilde horen en ook niet wat ik van hem zou accepteren. Ik kon er niet langer meer voor instaan, dat een derde kogel ook ergens onschuldig terecht zou komen.
“Hij noemde het wachtwoord. Dan weten we genoeg en hoeft niemand zich aan de ander voor te stellen.”
Wachtwoord? Alweer een? Het leek wel een ziekte. Je kwam hier nergens binnen of je moest een of ander stom verzinsel uitkramen.
“Het idee om je aan een ander voor te moeten stellen. Nog even en we worden beschaafd. Maar nu wat concreter graag. Je hebt die kerel, ik neem tenminste aan dat het een kerel is, je hebt die kerel al vaker aan de lijn gehad?”
“Ja. Hij is heel herkenbaar, een kerel met een accent.”
“Accent? Wat bedoel je? Een Fransman? André, César? René?”
“U moet luisteren. We noemen geen namen, alleen wachtwoorden. Dat zei ik toch!”
“Geen grote bek alsjeblieft.” Ik draaide de loop nog wat verder aan. ×