Fragment
Angst, dat is het enige wat Lucy voelt. Voor Lucy is alles veel te snel gegaan. Herinneringen flitsen door Lucy’s hoofd. Het bowlen. Daarna...Lucy weet het niet meer. Haar hoofd bonkt en tolt als een gek. Waar zijn de meiden? Stephany, Rose en Florence...denkt Lucy.
Ze probeert overeind te komen. Gisteren was ze naar huis gefietst. En nu ben ik hier, denkt ze. Ja, nu is ze hier. Opgesloten in een ruimte, geen idee waar ze is. Plotseling wellen haar tranen op, die ze meteen weg knippert.
Angst, verdriet en pijn zwerven door haar lichaam. Mama. Papa. Hoe ongerust zijn die nu? Wie gaat haar helpen? De politie? Haar ouders wel natuurlijk. Stephany, Rose en Florence. Maar gaat dat lukken? Natuurlijk niet. Ze moet het zelf doen. Maar dat zal helemaal niet lukken, denkt Lucy.
Daar zit je dan, met een angstig gevoel,
en een onhaalbaar doel.
Een onbeantwoorde vraag spookt er door je hoofd, waar niemand een antwoord op uitloofd.
Wat moet je doen?
In vroegere tijden, wat deed je toen?
Ontsnappen, is dat mogelijk?
Een onmogelijke vraag danst in je hoofd,
die je geluk wegrooft.
Je denkt, laat ook maar,
want ik krijg het toch niet voor elkaar.
×