Fragment

1. INLEIDING

Er zijn op aarde al zovele memoires gemaakt, dat je misschien zult zeggen: “Wie zit er nog op zo´n privé verhaal te wachten?”. “Vertel het aub aan je vrouw en kinderen, tenminste als die al geinteresseerd zijn. Val er verder niemand mee lastig, want iedereen is druk genoeg om zijn eigen leventje op poten te zetten”
Nu kunnen we daarbij meestal wel wat goede adviezen gebruiken want het leven naar je hand zetten en er iets moois van maken dat is toch niet zo gemakkelijk. Maar ook op dat gebied is er eerder al teveel dan te weinig beschikbaar. Niet voor niets is goeie raad geven aan anderen, ook al passen we die niet op ons zelf toe, een van de sterkste punten van het menselijk ras. Natuurlijk is elk mensenleven wel origineel maar er zijn al zovele types en manieren van aanpak behandeld en op papier gezet, dat het uitermate moeilijk is om nog iets origineels te bedenken.
Hoewel het onderwerp van deze memoires in mijn ogen sowieso wel een beetje aandacht verdient, omdat het wil helpen om het werkklimaat hier op aarde te verbeteren en wat aantrekkelijker te maken, toch is er ook op dit terrein al zoveel besproken en geschreven, dat je wel erg eigenwijs moet zijn om te denken dat je nog iets zinvols kunt toevoegen.
Zeker nu we via Internet en al onze moderne communicatiesystemen heel veel mogelijkheden hebben. Mogelijkheden om in praktisch alle beschikbare lectuur en verklaringen te grasduinen. Er staat ons zoveel informatie ter beschikking, dat een mensenleven al veel te kort is om er een goed beeld van te krijgen.
Als motivatie om toch een poging te wagen kan ik echter wel enkele redenen aanvoeren. Als ik om me heen kijk en zie hoeveel mensen met trieste of vermoeide blik naar hun arbeidsplek sjokken, al bijna bij hun eerste contract reikhalzend uitzien naar het pensioen, moeten vechten voor een goede plek op de arbeidsmarkt en velen te kennen geven dat ze de huidige situatie, maar zeker de toekomst donker inzien dan is voor mij alleen maar een medelijdende blik niet voldoende.
Als ik dan bekijk hoeveel voldoening mijn in verhouding lange loopbaan me heeft gegeven met als voorlopige eindconclusie: ´Het is te doen´, dan wil ik toch graag een steentje bijdragen om ´werk´ wat positiever te benaderen.
Verder zijn over het algemeen deze persoonlijke getuigenissen nogal serieus en hoewel ik geen grammetje af wil halen van hun waarde, kwam zomaar in me op dat er misschien wel behoefte is aan een wat vrolijkere versie.

Al vele jaren is voor mij duidelijk dat over werk, arbeid, carriére, loopbaan, baantje, klus, karwei, bezigheid, taak, project, order en alles wat daarmee te maken heeft verschillend wordt gedacht en beleefd, terwijl ook de arbeidsmarkt zelf aan grote veranderingen onderhevig is. Dus daar iets zinvols over schrijven is niet zo eenvoudig.
Vanwege het feit echter dat ik in mijn vijftig jarige loopbaan van onderaf vele niveaus heb doorkruisd, op diverse fronten en locaties actief ben geweest en zodoende ook met vele verschillende collega´s, culturen en werkmethodes in aanraking ben gekomen, geeft me het gevoel dat ik toch wel beslagen ten ijs kom.
Toch is dit niet de hoofdreden. Het gevoel dat ik in die enorme hoop van loopbaanervaringen in de loop der jaren wel enkele duidelijke rode draden heb ontdekt die het voor mij mogelijk hebben gemaakt om niet met een lang gezicht maar met animo, voldoening, waardering en interesse aan zo´n loopbaan dag na dag een degelijk stukje aan te plakken, is denk ik wel waardevol om met anderen te delen.
Voor mij persoonlijk is de titel ´50 jaar werken .. het is te doen´ dus wel op zijn plaats. Hopelijk vind u die rode draden in de diverse anekdotes terug en komt u tot dezelfde konklusie. Maar het best kunt u dat als lezer zelf beoordelen.

Natuurlijk is ook dit boek maar een gedeelte van al hetgeen ik meegemaakt en beleefd heb tijdens de tijd dat ik werkte. Om alles te beschrijven is een beetje teveel gevraagd want door mijn vele interesses en soms wat brutaliteit om iets wijzer te worden van de mensen, aktiviteiten en de omgeving, waar het werk me in al die jaren in heeft geplaatst, is er nogal wat gesprekstof verzameld. Voor zo´n iemand is er bij elke trip of gelegenheid wel iets meegemaakt waardoor zelfs vele jaren later nog iets in je begint te kriebelen, je zomaar een traantje moet wegpinken of spontaan een brede glimlach op je gezicht verschijnt.

Martien van Beek ×