Fragment

INLEIDING

“Een geestelijke wereld als realiteit”

dat is wat dit boek je wil laten ervaren.


Met het openslaan van dit boek kom je als het ware mijn huis binnen.

“Wees Welkom en voel je vrij! “

Hoewel je dit huis kunt zien als mijn persoonlijke leefomgeving wil ik je gastvrij ontvangen. Graag laat ik je het huis zien met alles wat daarin is maar voel je ook vrij om van de ene kamer naar de andere te gaan om te kijken waar je je thuis voelt en wat je bevalt.

Heb je vragen, laat het me weten. Zeker als je niet alleen van de buitenkant of van het uiterlijk van de dingen wilt genieten maar ook nieuwsgierig bent naar hoe de dingen tot stand gekomen zijn. Want ook de geschiedenis spreekt zich uit in wat zich laat zien en laat lezen.

Zo is er in de keuken van mijn ouderlijk huis een rechthoekige oude houten tafel. Aan de lange kanten staan twee houten banken zonder rugleuning. Een van de banken staat tegen een muur van de keuken. Met een beetje duwen kunnen er vier mensen op zitten, maar met drie is het wel een stuk comfortabeler. Aan elke kopse kant staat een stoel. Het hout van de tafel is generfd, gedeukt en je ziet krassen en groeven. Ook zie je her en der wel vlekken. Maar je moet goed kijken want inmiddels hebben die zich aardig weten te verstoppen tussen de natuurlijke verkleuringen. Hoe opvallend ze vroeger misschien ook waren, nu zijn ze opgenomen in het hout. Eigenlijk zijn ze de levende tekening van het hout geworden en vertellen daarin hun verhaal. Mijn moeder zegt altijd, “als die tafel toch zou kunnen praten en zou kunnen vertellen wat er allemaal hier besproken is!”. En is dat trouwens niet het mooiste van een huis? Niet de meubels, niet de dingen maar de gesprekken aan tafel. Ze hoeven niet altijd even prettig geweest te zijn, maar toch zijn ze misschien wel het meest waardevolle, het meest wezenlijke. De gesprekken die je hebt gevoerd.

Een levendig gesprek
Ik ontvang je dan ook graag om met je in gesprek te gaan én je te vertellen over de gesprekken waaruit dit huis is opgebouwd. Die dit huis zijn levende vorm geven.

Sommige gesprekken kunnen nog zo levend zijn dat je er als het ware nog aan deel kunt nemen. Doe dat gerust maar voel je ook vrij om gewoon te luisteren of je te laten bewegen door het gesprek.

Proloog – Dialoog – Epiloog
Elk gesprek, elke ‘Dialoog’ zoals het hier genoemd wordt, is vormgegeven in een gedicht. Of tenminste in een tekst die een zekere harmonie heeft en vaak rijmende elementen bevat. Zij vormen het hart van dit boek. Hoewel deze dialogen voor zich kunnen spreken is het soms wel handig om iets van de achtergrond te weten zodat je je makkelijker in kunt leven en aan kunt haken. Daarom wordt elke dialoog voorafgegaan door een ‘Proloog’. Op die manier kun je ook zelf kijken of je de kamer binnen wilt gaan, het gesprek aangaat of liever eerst iets anders in het boek bezoekt.

Met gesprekken is het zo dat ze wel ‘rond’ kunnen zijn, afgerond om zo maar te zeggen, maar een gesprek is eigenlijk nooit helemaal af. Bij goede gesprekken blijft er vaak nog iets om op terug te kijken of er is iets uit mee te nemen. Je vindt dan ook altijd een soort van kleine voorzetting van het gesprek, een ‘Epiloog’ na elke dialoog. Soms om even met andere ogen terug te kijken op het gesprek, soms om te vertellen wat er na het gesprek nog gebeurd is en soms is er iets wat je mee naar huis zou kunnen nemen in de vorm van een vraag of een gedachte.

Hoewel de gesprekken talrijk en zeer verschillend zijn hebben ze wel een centraal thema: het menselijke leven. Echter, net zoals een huis ook bestaat uit verschillende ruimten, zoals een keuken, slaapkamers en woonkamer, zo is dit menselijk leven ook te onderscheiden in zijn samenhangende onderdelen.

Hoofdstuk 1 In het leven
Als eerste kom je in het boek de gesprekken tegen over het hier en nu van het leven zelf. Dat is het hoofdstuk ‘In het leven’. Het beschrijft persoonlijke ervaringen die aanknopen aan het alledaagse.

Hoofdstuk 2 Een leven voorbij de dood
Nu heeft het leven natuurlijk ook een andere kant, dat is de dood. En zoals je licht niet kunt begrijpen zonder ook duisternis te kennen, zo kun je ook het leven niet begrijpen zonder je rekenschap te geven van de dood. Nu is het gek om het leven te zien en te ervaren als een periode waarin van alles kan gebeuren en de dood slechts als een punt waarmee het leven eindigt en er verder niets meer is. ‘Een leven voorbij de dood’ is een serie dialogen die daarover gaat. Deze vind je in het tweede hoofdstuk. Het zijn overigens geen gesprekken in wetenschappelijke zin. Wel voelt de intentie van de sprekers aan als weten-scheppend en spreekt een mogelijk ‘bewijs’ meer uit gevoels-realiteit dan uit wetenschappelijk experiment.
Als er een leven na de dood is, dan zou je dat leven of dat gebied waarin je dan binnen treedt kunnen betitelen als een geestelijke wereld waarin een verder leven als geest mogelijk is.

Hoofdstuk 3 Een leven voor de geboorte
Het is overigens een wereld die we letterlijk en figuurlijk misschien ook wel aan de andere kant kennen. Niet voorbij het einde, maar voor het begin. Namelijk, ‘Is er een leven voor de geboorte?’. Met mijn geboorte verschijnt er iets in het hier en nu van dit aardse leven. Als ik niet louter en alleen besta uit dat wat mijn vader en moeder bij elkaar gebracht hebben dan is er dus nog iets anders dat zijn oorsprong ook ergens anders dan in het fysieke en de genen heeft. Iets anders wat niet ‘hen’ is maar ‘mijn’. De wereld waar dat eigene vandaan komt zou je ook als een geestelijke wereld kunnen betitelen. Gesprekken hierover en ervaringen hiermee vind je in dit derde hoofdstuk ‘een leven voor de geboorte’.

Hoofdstuk 4 Tegenwoordigheid van geest
Nu laat één vraag zich hier nog onbeantwoord en dat is of deze geestelijke wereld na de dood en deze geestelijke wereld voor de geboorte dezelfde zijn of op een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Waar de gesprekken in het vierde hoofdstuk wel over gaan is de vraag of die geestelijke wereld niet ook gewoon direct in het hier en nu te ervaren is. Dat deze andere wereld door het aardse heen waar te nemen is. Of dat zich iets uitspreekt van de andere kant zodat we met een kennismaking met deze wereld niet hoeven te wachten totdat we door de poort van de dood zijn gegaan of hoeven terug te herinneren aan een mogelijk leven voor de geboorte, voor de conceptie, voor dit leven. Dit hoofdstuk is dan ook getiteld ‘Tegenwoordigheid van geest’.

Misschien nog een laatste opmerking. Enkele gesprekken zijn in het Duits gevoerd. Omdat het belangrijk is om de oorspronkelijkheid te bewaren is dat zo gehouden. Wel is daar waar mogelijk getracht een vertaling te geven zodat meelezen, inleven en meeleven prima mogelijk is.


EEN FRAGMENT: Gedicht AANDACHT


PROLOOG

Een mooi gezegde luidt:

‘Alles wat je aandacht geeft groeit’.

Eigenlijk is dat raar, bedacht ik me. Want aandacht heeft heel veel te maken met luisteren, kijken en in je opnemen. Het is eigenlijk een beweging die vanaf de ander of het andere naar jou toe gaat. Het is een ingaande beweging. Dit kan zelfs zo sterk zijn dat je zelf stil wordt als je geboeid en bewegingloos met volle aandacht naar iets kijkt of luistert.

Maar aandacht heeft blijkbaar ook een effect ‘naar buiten’ toe. Dan moet er dus ook een uitgaande beweging zijn, bedacht ik me.
Dus wat is het dan dat je ‘geeft’ als je iets aandacht geeft? Bovendien geef je niet alleen ‘iets’ wat ‘toegevoegd’ wordt aan de ander. De ander groeit ook en daarmee verander je ook de ander of het andere. Het heeft een werking, het is dus ook een kracht.

En zou je de aandacht waarmee je waarneemt ook kunnen richten op de aandacht zelf ? Zodat aandacht zelf tot object van observatie wordt, als object van aandacht ?

… en toen dacht ik vragend:

‘Wat is aandacht eigenlijk voor een kracht? …’



DIALOOG (HET GEDICHT)

Aandacht

Waar ik aan dacht
Wat is aandacht
Voor een kracht?

Is het wel een kracht op zich
Het schijnsel uit mijn bron
Verborgen voor het aangezicht
Of slechts iets dat buiten mij begon?

Iets wat buiten mij ligt in de natuur
De dingen om mij heen
De dingen van het dagelijkse uur
Zijn zij het dan alleen?

Zijn zij hetgeen mij stuurt en leidt
Als mijn blik hun in de ogen valt
Willen zij door mij bevrijd
En binden mij aan hun gestalt

Verlamd, verblind dat is het gevaar
Als slechts beweegt wat buiten mij is
Mijn wil het is toch mijn, dat is toch waar
Dat is toch ook wat levend is.

Ben ik het dan alleen die aandacht kan geven
Als een gift, een tastbaar iets?
Maar daarmee kan ik alleen mezelf beleven
En geef ik jou in wezen niets


Want als daarin leeft mijn eigen verlangen
Mijn lust of angst, mijn liefde of haat
Dan gaat het alleen om mijn belangen
En ben ik het zelf die voor de spiegel staat.

Dan is de enige die mij aankijkt door de anderen
De vreemde die ik zelve ben
En dat zal pas veranderen
als ik hem daadwerkelijk ken

Want dan is het moment gekomen
Dat ik door de spiegel die ons scheidt en ons verblindt
kan zien wat naar mij toe wil komen
En dat wat ons werkelijk verbindt

Dan wordt zichtbaar het ware en het goede
Dat zich niet meer spiegelt tot hun polariteit
Waardoor het ons in wezen behoedde
Te vervallen in de tijd

Het heeft ons recht gehouden
Te gaan tot aan het punt
Tot waar wij onszelf staande kunnen houden
En de vrijheid ons is gegund

Te kiezen nu uit eigen wil
Dat wat mij bindt en wat mij leidt
Want daarin zit het grote verschil
Tussen gebonden en bevrijd

Werkelijke aandacht is een kracht
Die elke ruimte vol kan vullen
En in haar uitzonderlijke pracht
Al het andere lijkt te verhullen

Toch is het grootste offer dat zij brengt
In haarzelve gegeven
Omdat zij zich in de spiegel verlengt
En zich als de ander wil beleven.

Want als zij zich spiegelt
Dan is zij de ruimte, de leegte, dan is zij het vat
Waarin niet alleen jezelf
Maar ook de ander is vervat

Daar wordt geschapen een ruimte, een plek
Waar begrip daadwerkelijk kan groeien
En het ware en het goede
In zijn volle omvang in ons op kan bloeien.


EPILOOG

Wat dit gedicht ‘Aandacht’ verwoordt is niet alleen een omschrijving van het begrip aandacht. Het geeft ook zicht op wat met aandacht onlosmakelijk verbonden kan zijn. Het is een levend begrip.

Daarnaast drukt het ook een verlangen uit naar het ware en het goede. Het verlangen naar het werkelijk kennen van de ander. Je zo kunnen verbinden met de ander dat je de ander leert kennen ‘van binnenuit’. Door hem of haar ruimte te geven in jezelf en daar te laten opleven.

Maar kun je de ander echt kennen? De uitspraak: ‘We zien de wereld niet zoals die is, we zien de wereld zoals wij zijn.’, zou oppervlakkig beschouwd niet veel goeds beloven. De meeste filosofieën geven al niet meer hoop. En als je de wetenschap moet geloven, dan zie ik niet jou voor me staan, maar heb ik slechts te maken met een weerkaatsing van het licht op iets wat jou zou moeten zijn wat dan in mijn ogen valt, daar omgezet wordt in chemische reacties wat totaal iets anders dan licht en dat die chemische reacties weer leiden tot elektrische pulsen, die dan vervolgens over zenuwen, dendrieten en synapsen geleid worden en ergens achter in mijn hoofd samen komen waar weer andere hersencellen ervoor zouden moeten zorgen dat ik het idee krijg dat ik jou voor me zie staan.

Ik ben het ermee eens dat het moeilijk is om de ander werkelijk te kennen. Maar het is niet onmogelijk. Wat het wel lastig maakt is dat de eerste die je tegenkomt in de ontmoeting met de ander, dat je dat zelf bent. Aan de ene kant heel letterlijk, lijfelijk, met al je cellen en processen. Aan de andere kant ook figuurlijk, maar even reëel, met je aannames, vooroordelen, persoonlijke overtuigingen waar je op weg naar de ander als eerste tegenaan kijkt.

Het is vaak wat je zelf te weinig hebt dat je in de ander opvalt. Of wat je teveel hebt en daardoor in de ander mist. In die zin sta je voor de spiegel van het zelf en zie je de wereld in reflectie van je eigen vorm. Pas als je jezelf steeds beter leert kennen, je spiegel glad maakt, dan kun je er doorheen gaan kijken. Dan kun je steeds beter leren onderscheiden wat in het beeld dat je ziet van jou zelf is en wat van de ander. Misschien kom je er dan zelfs achter dat degene die je dan ziet helemaal niet tegenover je staat, maar eigenlijk gewoon naast je. ×