Fragment
Ik kies een wedge en spreek mezelf moed in. “Gewoon uit het gras hakken en nu geen domme dingen gaan doen.”Tijdens mijn slag voel ik hoe de club onder de bal door glijdt die daardoor vrolijk op zijn plaats blijft liggen. Mijn hartslag schiet nu werkelijk omhoog en ik voel de spanning in mijn lijf met de seconde toenemen. Poging twee dan maar. Ik slaag erin om de bal op de fairway te krijgen, waarbij ik me realiseer dat de afstand tot de green vanuit deze balpositie door mij niet in één slag te overbruggen is.
Mijn imaginaire calculator is nu in mijn hoofd inmiddels op volle toeren berekeningen aan het maken. Als ik de green bereik in twee slagen en ik één putt maak, kom ik er nog vanaf met dubbel bogey. De gedachte daaraan alleen al zorgt ervoor dat ik steeds nerveuzer word. Ik merk dat mijn ademhaling oppervlakkiger wordt en dat de rust en kalmte in mij inmiddels volledig verdwenen zijn.
×