Fragment

De dagen voor de afreis heb ik meer aan mijn fiets zitten prutsen dan aan iets anders. Er was precies iets dat nog niet goed functioneerde. De ketting liep niet naar behoren, mijn pedaalas was volgens mij al naar de knoppen. Zaterdagmorgen, de ochtend van ons vertrek, begon ik serieus te twijfelen over de toestand van mijn fiets. Als ik dacht aan mijn ervaring met mijn fietskar vorig jaar, wou ik nu geen enkel risico nemen, dus naar de fietsenmaker. Gelukkig kon ik rekenen op zijn snelle en vaardige optreden. Van een service gesproken! In ieder geval kon ik met een gerust gevoel vertrekken. Dit was veel gezegd, want de trein vertrok binnen 3 uur. Zo veel tijd restte er niet meer. Het moeilijkste moest eigenlijk nog beginnen en dit was de fietsen uit elkaar halen en in de fietszakken stoppen. Ja, dit had ik toch onderschat. Als de tijd krap wordt gaat er eigenlijk niets meer, zoals ook met die fietsen. Met veel moeite en met de hulp van mijn vrouw, is het toch gelukt. Maar het gewicht! Daar schrok ik toch wel een beetje van! En daarbij moest ik nog al die andere bagage mee sleuren. Ten einde raad had ik meer zin heel het zootje te laten staan. Maar ja, dit was natuurlijk geen optie. Het werd een gevecht met de fietsen en de bagage, ook tegen de tijd, want geloof me, het leek erop dat we héél goed gingen starten door onze trein te missen!!
Voor mezelf was het al een uitdaging om die logge, zware fietszak te hanteren, voor een jongen van 13 was dit eigenlijk haast onmogelijk. Alles ingeladen in de auto en naar het station gereden. Het was wellicht een lachwekkend gezicht toen wij naar het perron strompelden. De mensen zullen gedacht hebben: wat is dat?! Gelukkig was mijn vrouw daar nog om mee te helpen dragen. Eigenlijk had ze beter meegereisd tot in Tours! Daar kwam de trein, normaal gezien moesten wij onze fietsen plaatsen waar er een fietslogo op getekend staat. Spijtig genoeg was dat nu precies op die trein niet aanwezig. Dan maar alles neergeploft in het portaal, er kon amper nog een mens passeren. Vreemd genoeg zag de conducteur daar helemaal geen graten in. Integendeel, een erg vriendelijke man, merkte op dat ik in Kortrijk niet van spoor hoefde te verwisselen. Dit was toch al een geruststelling. De trein vertrok en mijn vrouw wuifde ons na met de tranen in haar ogen. Ze vroeg zich waarschijnlijk af welke avonturen ons nu te wachten stonden. Maar ja, er was geen weg terug. ×