Fragment

Kerstnacht, twee jaar geleden.
Het is ingrijpend als je besluit om een politie-inspecteur om het leven te brengen, zelfs als de commissaris er volmondig mee instemde. Het nemen van een leven gaat je niet in de koude kleren zitten, om nog maar te zwijgen over het voltrekken van de daad zelf. Een mens is geen veldmuis die je op de kop gaat staan met de hak van je leren schoen of de naaldhak van je pumps. Het kraken van de schedel, hoe klein dan ook, geeft een ijzig kippenvelletje van de kruin tot aan de grote teen. Doden is iets wat je kunt en moet leren, helemaal als je ook mens toevoegt aan je jachtbucketlijstje. Slechts enkele natuurtalenten hebben het moorden in de vingers zitten, zoiets als groene vingers, maar dan bloedvingers. Het mutileren en doden van een medemens gaat hen net zo gemakkelijk af als ademen. Nu weet ik heel zeker dat agent de Groot allesbehalve een natuurtalent is om een andere man van het leven te beroven. In feite had de Groot, in de twee weken voorafgaand aan kerstavond, keer op keer laten zien wat voor een kleinzerig meisje hij was. Onwetendheid maakt zalig en ik ben er heilig van overtuigd dat de agent in de waan leefde een bad ass te zijn. In werkelijkheid leek hij meer op een dobberende badeend in een ouderwetse waskuip. Het was een catch 22-situatie voor de Groot. Hij hield mij gevangen met de inzet om mijn levenslicht te doven, maar zoals gezegd is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan en dus begon de Groot tijd te rekken. Het werkethos, dat een significante rol speelt in de inborst van de agent, stond het hem niet toe om mij in de afgelegen bouwkeet te laten versterven, zonder eten of drinken. Mogelijkerwijs de eenvoudigste manier om mij dood te laten gaan zonder zelf letterlijk vuile handen te krijgen. De Groot hoefde mij alleen maar achter te laten en moeder natuur deed de rest. Tegen het voorjaar als de werkers van de NAM weer gingen proefboren, werden mijn stoffelijke resten, zoveel zou het niet meer zijn, dan gevonden. Het kon daarna nog wel een half jaar duren voordat mijn identiteit eenduidig werd vastgesteld. Er zou geen nader onderzoek worden ingesteld om te achterhalen wat de doodsoorzaak was geweest. Domweg omdat niemand wilde weten wat er zich allemaal op de NAM AME 1-locatie in het natuurgebied De Oerd had afgespeeld. Nee, het arbeidsethos van de Groot knaagde net als een rat aan een elektriciteitskabel totdat er een vonk plofte… de rat op slag dood en in het hoofd van de agent een idee geboren. Peter wilde mij, in de tijd tot aan mijn transformatie naar het eeuwige, flink aan de tand gaan voelen. Het doel was om aan mij zoveel mogelijk bekentenissen te ontfutselen. Zo deed hij toch nog wat politiewerk, waarschijnlijk om zijn geweten te sussen, dat veel te veel toeren maakte, als een oude dieselroestbak. In al zijn ijver stond de Groot er niet bij stil dat welke getuigenis of bekentenis ik ook verklaarde en ondertekende, die van nul en generlei waarde was in een rechtszaak. Alle informatie had de agent slechts onder dwang verworven. Een ontvoering van een inspecteur is geen kattenpis, laat staan de ontvoerde in gevangenschap allerlei verklaringen te laten afleggen. Het kon alleen maar leiden tot een veroordeling van de Groot, een jarenlange gevangenisstraf in de penitentiaire inrichting in Zaandam en een onvoorwaardelijke vrijspraak voor mij, met uitgebreide excuses van het hof. Ik besloot in die koude bouwkeet in De Oerd om zoveel mogelijk mee te werken en legde de ene getuigenis na de andere verklaring af. Niet gedetailleerd, maar meer als aperitiefje, zodat het voor de Groot met de dag moeilijker werd om mij om het leven te brengen. Het veranderde op het moment dat de agent te overmoedig werd en mij de groeten deed namens de commissaris. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat de heer van Eijsden instemde en meewerkte met het onder dwang laten afleggen van verklaringen of het uit de weg ruimen van zijn rechterhand. Ik ben jarenlang zijn steun en toeverlaat geweest. Op de een of andere wijze voelde ik mij verraden door van Eijsden, terwijl ik in werkelijkheid de commissaris al vele jaren misbruikte, voorloog en steeds op het verkeerde been plaatste. Het is een irrationele gedachte die mij tot op de dag van vandaag kwetst. De Groot had niet het recht om mijn met zorg opgebouwde kaartenhuis omver te blazen door de verklaringen en getuigenissen met van Eijsden te delen, daarmee tekende hij het doodvonnis van de commissaris.
×