Samenvatting
Een verhaal over een gewone Indische jongen van 19 jaar die in 1940 bij het Koninklijk Nederlands Indisch Leger voor een jaar zijn dienstplicht als soldaat moest vervullen. Maar doordat, Japan met een laffe aanval op Pearl Harbour een oorlog met Amerika ontketende, de 2e Wereldoorlog ook in de Pacific uitbrak en Japan ook Indonesië binnen viel, nam het leven van de jonge soldaat ineens een drastische wending. Hij werd in de strijd tegen de overheersende Japanse overmacht meegesleurd, waarbij hij in de gehele Indische Archipel betrokken werd bij geallieerde acties tegen de Japanse agressors.
Deze soldaat was mijn vader, Frederik Hubert Bauer, die in dit boek zijn oorlogservaringen tot in detail heeft opgetekend, gestaafd door veel uit eigen hand getekende actie situaties, cartoons en veel fotomateriaal om kracht bij het verhaal te zetten. Zijn strijd voerde hem veelal over het water (Indische Archipel en Australië) en door de lucht. Van de Genie (1940-1945) tot aan de Commando’s bij de Speciale troepen in Hollandia (Nieuw-Guinea) zijn Parachutistenopleiding heeft gehad bij de 1e Para Cie en vervolgens, na de “Proklamasie” (onafhankelijkheidsverklaring) op 15 augustus 1945 door Soekarno en Hatta, verwikkeld in een nieuwe geweldsspiraal van de 1e en 2e Politionele Acties om de rechtsstaat van Nederlands-Indië te herstellen. Deze acties zijn verhullend door mijn vader gedetailleerd in dit boek uiteengezet.
Zijn diensttijd heeft onafgebroken 10 jaar geduurd, waar hij al op 25 december 1942 (onwetend) afscheid van zijn ouders, broertje en zusjes had genomen met een “tot morgen” dat pas zes jaar later (juli 1947) zou zijn. Wat ook de titel van zijn boek is geworden. Mijn vader is in 1950 als Adjudant Onder Officier Para Commando gedemobiliseerd.
In 1957 is hij met zijn gezin naar Nederland gerepatrieerd. Deze periode heeft mijn vader, eigenlijk naar ik zelf meegemaakt heb, niet in de koude kleren gezeten, hij voelde zich uiteindelijk door de overheid van toen in de steek gelaten. Nadat hij al die jaren met veel plichtsbesef de Nederlandse belangen in Nederlands-Indië onder zeer zware omstandigheden had verdedigd, kreeg hij als dank voor de bewezen diensten nog een rekening van enige duizenden guldens gepresenteerd, voor de kosten van repatriëring van hem en zijn gezin. Zoals de vele andere repatrianten was het een min of meer gedwongen overtocht naar Nederland, omdat zij anders een hele andere onzekere toekomst tegemoet zouden gaan in een land waar deze Indische Nederlanders niet meer welkom waren.
Tot zijn overlijden op 12 september 1993 heeft mijn vader altijd voor eerherstel gestreden maar dat nooit gekregen. Uiteindelijk is een paar maanden na zijn overlijden zijn gewonden insigne per post opgestuurd. Daarom nu dit boek uitgebracht ter herinnering aan een bescheiden en dapper man, mijn vader, die op 26 februari 2021 op zijn 100e geboortedag bij zijn nalatenschap in “het Boek” voort leeft.
Peter Bauer