Fragment

HOOFDSTUK 1
MIJN PAD
Circa twintig jaar geleden werd er door mijn begeleiders aangegeven dat ik mijn ervaring moest gaan opschrijven om zo in de toekomst een boek te kunnen maken. Ik begreep echt niet waar ze het over hadden, een boek? Ik, die zo dyslectisch ben en toen nog zo onzeker was, een boek schrijven? Nee, dat kon ik mij toen niet voorstellen. Nu na al die jaren is het dus een feit, ik schrijf een boek. Ik zie zelfs wat zij voor ogen hadden met dit plan. Duidelijkheid in deze materie, geschreven door een vrouw die zo heerlijk aards is. Geen zweverig gedoe met lange jurken en glazen bollen om de toekomst te voorspellen. Juist een vrouw waarvan men niet zou denken dat ze zo verbonden is met de engelen en meer.
Ik heb mij suf gepiekerd hoe te beginnen. Ik heb een aantal mensen gevraagd wat zij zouden willen lezen over mijn ervaringen. Hier is iedereen zeer stellig in: hoe jouw pad is gegaan, je ontwikkeling en hoe het zo gekomen is dat je contact hebt met engelen, lichtmeesters, overleden mensen en al je ervaringen en....alles dus! Terwijl ik schrijf komen de herinneringen boven aan mijn jeugd en het meisje dat ik toen was. Onzeker en heel, heel gevoelig. In die tijd was er over ‘gevoelig zijn’ helemaal niets bekend. Het spirituele ontwaken was nog zo ver weg. Later begreep ik dat het vooral iets was waar bijna niemand over sprak en dat er wel degelijk bijeenkomsten waren. Er was een landelijke vereniging, maar daar hadden ik noch mijn ouders in mijn jonge jaren van gehoord. Mijn ouders, het consultatiebureau, de school...Niemand had enig idee wat hoog gevoeligheid was. Ik voelde mij anders. Dit is zo’n sterk gevoel geweest en dit is het nog steeds. Anders dan de anderen uit mijn gezin en familie. Ik kon mij niet identificeren met iemand uit de familie. Uiterlijk wel maar innerlijk niet, ik begreep er niets van. Een meisje dat knokte tegen haar eenzaamheid, het diepe verdriet, tegen haar verlangens en onzekerheden en tegen haar lichaam. Het strookte niet met het beeld dat ik zelf had. Het beeld van het meisje dat altijd alleen op haar kamer zat, starend voor het raam naar de nachtelijke sterrenhemel. Dit beeld staat op mijn netvlies gebrand. Ik kan nu nog de pijn en het verdriet voelen, die deze eenzaamheid en verlangen met zich mee brengen. Heimwee, maar waarnaar? Ik ben niet gelovig opgevoed maar ben altijd al met God bezig geweest; mijn handjes gevouwen en toen al hulp vragend. In gebed vertelde ik alles wat me dwars zat. Zo zat ik op mijn kamer in mijn eigen wereld, met mijn eigen geheim dat God bestond voor mij. De sterrenhemel; uren kon ik ernaar staren. Ik zocht iets in deze magische hemel, maar wat? Niet wetende dat dit het zoeken was naar de engelen en lichtmeesters, de lichtrijken en alles wat ik al waarnam zonder mij er bewust van te zijn. Een meisje dat te serieus was en al van alles voelde en ook dingen wist, maar dat altijd werd afgewezen met ‘natuurlijk jij weer’. Ik was een meisje vol vertrouwen in alles en iedereen. Daardoor ben ik zo vaak enorm teleurgesteld in mijn leven door mensen die de waarheid niet spreken of eerlijk handelen. Ik kon en kan er nog altijd zo ontdaan van zijn.
Vaak hoorde ik heel zachtjes mijn naam roepen, maar niemand die ik zag als ik om mij heen keek. Als ik vroeg of anderen dit ook hoorden werd er amper gereageerd en dus nam ik aan dat dit heel normaal was. Een zachte stem, zo herinner ik het mij nu, heel af en toe hoorde ik de stem, vaak op een moment wanneer ik het zelf moeilijk had. De stem toverde altijd weer een glimlach op mijn gezicht. Innig dankbaar ben ik dat dit me gegeven is. Het is fijn om de engelen om me heen te voelen op de moeilijke momenten in mijn leven. Ik heb vaak gedacht dat ik geadopteerd was. Ik was er stellig van overtuigd dat ik niet bij dit gezin hoorde. Het kon niet, ik voelde me zo anders. Ik dacht anders over dingen en achteraf voelde ik zo extreem veel dat ik toen niet kon verklaren.

Een doorsnee gezin met een hardwerkende vader, om zo zijn gezin alles te kunnen geven wat ze wilden. Mijn vader had twee banen waardoor hij de man werd die zondags het vlees sneed. Mijn moeder zorgde voor de kinderen en het huishouden. Ik had een oudere broer en een jonger zusje. Ik was de middelste wat een aparte positie geeft in de hiërarchie, hoor je bij de oudste of hoor je bij de jongste? De hooggevoeligheid maakte dat ik mij zo anders voelde. Mijn grootste valkuil en hiermee een belangrijke les in mijn leven is dat ik zo graag ergens bij wil horen. Een strijd die ik met mijzelf ben aangegaan en vele, vele teleurstellingen heeft opgeleverd. Totdat ik de les eindelijk begreep en durfde los te laten. Iedere keer weer heb ik iets of iemand in mijn leven losgelaten. Het weten dat het echt nodig is alles los te laten was er al lang, maar het doen! Dit is bepalend geweest hoe mijn pad is verlopen.
Terug naar het meisje dat zo eenzaam was en niet wist wat ze op aarde komt doen met een enorme heimwee naar iets dat zij niet kan benoemen. Dit meisje was te serieus en kende veel angsten de grootste, om voor zichzelf op te komen. Een meisje dat het liefste alleen op haar kamer was. In haar eigen wereld waar ze zich veilig voelde. In welke vorm van relatie ook, ik was vooral een pleaser en deed alles voor de ander, terwijl ik er weinig tot niets voor terug kreeg. Dit waren vaak enorme teleurstellingen. School vond ik moeilijk. Ik kon best mee komen tot het moment dat er iets van mij verwacht werd. Dan sloeg ik dicht en kreeg ik vaak een complete black-out. Zolang ze me mijn gang lieten gaan was het goed en eigenlijk is dit altijd zo gebleven. De klok in de klas kreeg de meeste aandacht, de minuten kropen voorbij. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden en werd snel afgeleid door mijn eigen droomwereld. Ik was al jong met de zin van het leven bezig, waarom leef ik, wat is de zin? Wat doe ik hier en wat doe ik ertoe? Het gaf me een onverklaarbaar leeg gevoel.

Op jonge leeftijd was ik er ook stellig van overtuigd dat de seizoenen van het jaar gingen verschuiven. Dat de animatie serie De Jetsons, de serie waar ik als kind graag naar keek, echt onze toekomst zou worden. Dat we in een soort kliksysteem zouden gaan rijden en ons in kleine voertuigen door de lucht zouden gaan verplaatsen. De helikopter is hier een voorloper van. Dat auto’s op water of zonne- energie zouden gaan rijden. Dat schoollessen thuis gevolgd gaan worden via een beeldscherm. En dat we ons veel meer op onszelf gaan richten en niet meer verweven in bindende relaties maar veel meer in verbinding via de ziel. Ik zag toen al dat we veel meer in onze eigen ruimte zouden gaan blijven. Het leek er toen op alsof we alleen in dit leven zijn, en dit gaat ook gebeuren maar niet in eenzaamheid maar in een diepe verbinding. En natuurlijk zullen we elkaar opzoeken, maar in een totaal andere vorm. We zien hier al de voorbode van in de lounge ruimtes, zelfs het internetcafé is al een voorbode dat we op een andere manier de verbinding gaan zoeken. We zoeken elkaar vanuit de zielsconnectie en hierbij is fysiek aanwezig zijn echt niet nodig.
Niemand die mij serieus nam als ik hierover sprak. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen; de tijd was toen zo anders. Van het paranormale had ik nog nooit gehoord, laat staan dat erover gesproken werd. Tot grote ergernis van de mensen om mij heen bleef ik naar hen staren als we in de bus zaten. Ik had toen niet in de gaten dat de beelden die ik kreeg als ik naar iemand keek een impressie van zijn of haar leven waren. Ik stapte als het ware in het leven van die ander en zag beelden van de woon- en werkomgeving, wat hij of zij ging eten of had gegeten. Ik kon mijn aandacht niet weghalen en ik bleef naar de persoon kijken zonder deze echt aan te kijken. Mijn ouders stootten mij aan en keken me doordringend aan met een blik van houd eens op! Maar ik kon het gevoel niet negeren.
Ik was al te volwassen voor mijn leeftijd maar werd ineens heel erg volwassen doordat mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn zusje en ik werden bij mijn vader achtergelaten.

Ineens moest ik voor het huishouden en mijn zusje zorgen. Ik was veertien jaar en als er een hel zou bestaan dan heb ik daar 5 jaar in geleefd. Angst heb ik toen tot op mijn diepste cel gevoeld. De belangrijkste persoon in mijn leven, mijn moeder, liet me in de steek. Ook de rest van mijn familie zag ik niet meer. Kinderrechter of iemand van het rechtssysteem. Niemand vroeg of het wel goed ging met mijn zusje en mij, en of we ons veilig voelden. Mijn geloof in God was weg. Ik was teleurgesteld; hoe kon Hij mij dit aandoen? God kon me toen niet meer het gevoel van geloof, bescherming en vertrouwen geven. In die tijd hoorde ik mijn naam vaak roepen zonder te beseffen wie mij riep. Het interesseerde me niet eens meer. Wat een afwijzing en eenzaamheid, wat een pijn en verdriet heb ik toen gekend, onbeschrijfelijk hoe die jaren zijn geweest en mij gevormd hebben tot wie ik nu ben.
Juist in die jaren werd ik mij bewust van mijn (voor) gevoelens en hoopte ik vurig dat ik het niet goed voelde. Helaas, want het waren nare voorgevoelens, ze klopten altijd weer en brachten mij daardoor geen positieve ervaringen. Op vrijdagmiddag begon het nare gevoel en als iedereen op school elkaar een fijn weekend wenste, wenste ik vurig dat het heel snel weer maandag werd. Mijn weekenden werden nare ervaringen die ik geen kind toe wens. En zoals het vaak gaat kom je iemand tegen waar je verliefd op wordt en de relatie je uitweg uit de ellende wordt. Ik was inmiddels 17 jaar De man waar ik verliefd op was, heeft mij weggehaald uit het gezin, maar ik viel van de ene ellende in de andere. Tot ik na een paar jaar mijn huidige man leerde kennen. Pas toen kwam er weer rust in mijn leven; althans, dat dacht ik.
De zware jaren hadden behoorlijke littekens achtergelaten. Ik bleef me verzetten tegen God en de magische sterrenhemel. De stem bleef ik horen maar ik gaf er geen gehoor meer aan. Depressies gingen mijn leven beheersen. Praatgroepen, maatschappelijk werk, het hielp allemaal niet. Ik vond de verhalen van een ander vele malen erger dan wat ik had mee gemaakt. Ik nam mezelf niet serieus. Niemand had immers ooit laten blijken dat de situatie waar ik in zat zeer ernstig was.

Mijn familie en zelfs de huisarts die wist hoe naar de situatie was, hebben me laten zitten waar ik zat, bij een vader die totaal de weg kwijt was. Als kind weet je dan niet beter dan dat je in een normale situatie opgroeit. Hoe kon ik dan geloven dat het absoluut niet normaal was?
Mijn eerste kennismaking met spiritualiteit, was het lezen van een boek en het contact met een medium. Zij nam mij mee naar een paranormale avond in een buurtcentrum. Ik maakte die avond kennis met psychometrie en een ander medium gaf boodschappen door aan de hand van meegebrachte voorwerpen of foto’s. Ik vond het allemaal heel bijzonder en had natuurlijk totaal geen idee wat ik zelf ooit nog ging doen. Terwijl ik in de zaal zat, zag ik allemaal gezichten verschijnen op de muur. Zodra ik beter keek verdwenen deze gezichten weer. Toen zag ik opeens ogen, overal ogen, waar ik ook keek. Ik begreep er niets van maar vond het wel interessant. Toen ik voor de eerste keer mee ging naar een paranormale beurs dacht ik bij binnenkomst dat ik zou gaan flauwvallen. De grond onder mijn voeten voelde ik niet meer en mijn hoofd tolde. Gedurende de dag zakte dit gevoel niet, ik bleef me vreemd voelen op de beurs. Ook hier was er niemand die uitleg gaf waarom ik me zo raar voelde als ik dit vroeg. Ik ging met iemand mee naar een spiritueel centrum. Er werd een bloemen seance gehouden waarbij iedere deelnemer werd verzocht een bloem mee te nemen. Deze bloem moest wel een paar dagen in je huis staan. Aan de hand van de bloem deed een medium helderziende waarnemingen. Toen mijn witte bloem werd gepakt, ging mijn hart als een razende tekeer. Het medium, een man, liep heen en weer en zuchtte een paar keer diep. Wat een verdriet, wat een verdriet zei hij, en toen vroeg hij van wie de bloem was. Ik stak mijn hand op en de man zei nogmaals, terwijl hij ernstig naar me keek wat een diep verdriet. U heeft al heel veel mee gemaakt en u moet nog veel verwerken. Hij streek met zijn hand langs de bloem en zei u heeft dit alles mee gemaakt om andere mensen beter te begrijpen, begrijpt u dit? Ik begreep er werkelijk niets van maar durfde dit niet te zeggen, maar toch knikte ik, ja dat begrijp ik. Verdriet, veel meegemaakt, ik begreep niet waar hij het over had en dat ik dit mee maakte om andere mensen te begrijpen...? Het zijn overweldigende eerste indrukken geweest waar ik toen niets van begreep....... ×