Fragment
Uit Emoties, sonnettencyclus:
De Angst
ik staar in donkerte van zwarte ogen
achter de mijne voelt het leeg en dood
beschonken zak ik uit aan hoge togen
de drank stampt zich een weg, tot diep in 't rood
van bloed dat al maar meer gaat suizen
in benen, al gestorven en begraven
in armen, loden pijpen, stalen buizen
mijn hoofd, vol vat, wil zich aan dromen laven
het lichaam strijdt met geest, houdt 't niet lang vol
mijn adem stokt, ik schouw in hemelstraten
oefen ik dood, denk ik aan jou, de tol:
mijn leven, schenk ik jou, ik wil 't jou laten
de dood smeedt ons al paar vanzelf bijeen
m'n geest wordt stil nu en mijn hart van steen
Uit de Waterlandcyclus:
Eenden
de eenden, woerden
plompen en plozen
om beurten
om en om
met de kop in het water
ondergedompeld
peddelend, bezeten trappelend,
op zoek naar altereend?
een vrouw?
maar kijk toch eens
naast jou, trouw
houdt er allang iemand van
van jou
Uit de Manicyclus:
Gythio, zonsopgang
je huizen een trap
naar de goden
de zon aquarelleert
je tinten goud
alle mensen weten
dit is het woud van de bootjes
in de mooiste zee
varen hoeft niet
want het schip van mijn geest
heeft al koers gezet
naar jou
't wordt snel warmer
×