Fragment
Als een storm wilde ik er overheen. Niet om allesvernietigend te zijn, maar om uiting te geven aan de oerkracht in mij. De tijd die tikte, was kostbaarder dan voorheen.
'Sorry, sorry …' Ik wrong me naar beneden. Ik wou dat de tijd even stilstond. 'Sorry …' Mijn tas drukte ik stevig tegen me aan. 'Sorry …'
Ik hijgde als een gek toen ik bij de laatste trede aankwam. Een zucht ontsnapte mij. Ik was er. Maar waar is de trein? Ik zag hem niet. Oh nee, hij is al weg! Ik voelde mijn adrenaline omhoog schieten. Ik liep onrustig heen en weer. Ik kon het niet opgeven. En ik mocht ook niet huilen. Daar was geen tijd voor. Maar mijn tranen waren al onderweg toen ik uit de verte de trein zag aankomen die mijn tranen een halt toeriep.
Vertraging 25 minuten, verscheen er op het bord. Ik kon weer ademhalen want hij is er, maar ook weer niet want ik ben te laat. Terwijl ik in de trein stapte, voelde ik de opgehoopte spanning in mijn buik.
×