Fragment

De gang is donker en koud. Het ruikt er muf. Wolken stof dwarrelen over de vloer. In de verte klinkt muziek. Aan weerszijden van de gang zitten deuren, om en om, vier in totaal. Een vale lichtstreep verlicht de vloer aan het einde van de gang.
Uit een van de kamers klinkt zacht gehuil, een meisjesstem.
‘Ik wil niet!’ zegt Carla als ze het gehuil hoort. Ze houdt haar armen kruislings voor haar borst, haar handen tot vuisten gebald onder haar kin. Mo draait zich om en pakt haar bij haar pols. Met zachte dwang trekt hij haar naar zich toe tot zijn gezicht bijna de hare raakt. Zijn adem ruikt naar verschaalde drank van de voorbije nacht.
‘Luister schatje, we hebben geen keus, we hebben het geld nodig.’
Het meisje in de kamer naast hen geeft een harde gil, gevolgd door een doffe klap en glasgerinkel, waarna het stil wordt.
‘Ik zorg dat je niks gebeurt,’ zegt Mo. ‘Vertrouw me. Heb ik je ooit laten vallen?’
‘Nee…’
‘Kom, het duurt niet lang.’
Ze gaan gezamenlijk de een-na-laatste kamer in. Het is een hok zonder ramen en er staan enkel een eenpersoonsbed met een vies matras, een vierkante houten tafel en een wit Ikea-stoeltje waarop een kleine dikke man zit. Carla blijft in de deuropening staan terwijl Mo op de man afloopt. Zonder wat te zeggen, overhandigt de man hem een stapeltje bankbiljetten. Mo stopt het geld in zijn zak en loopt op Carla af. Hij laat zijn hand over haar wang glijden en geeft een klein tikje met zijn neus op haar neus.
‘Over een halfuur kom ik je ophalen. Stel me niet teleur schatje, voor mij is dit net zo erg,’ fluistert hij.
Hij pakt Carla bij haar arm en trekt haar verder de kamer in. Zelf gaat hij daarna de gang weer op en sluit de deur. Met haar armen nog altijd voor haar borst, blijft Carla midden in de kamer staan.
‘Hallo,’ zegt de man met een onmiskenbaar Duits accent. ‘Kom eens dichterbij, ik bijt niet.’
Carla blijft als versteend staan. De man staat op en herhaalt zijn verzoek, nu dwingender.
‘Kom hier zei ik.’
Langzaam schuifelt Carla richting de man. Hij grijpt haar bij haar polsen en met kracht brengt hij haar armen langs haar lichaam. Carla wendt haar hoofd van hem af.
‘Trek je jas uit.’
Ze trekt haar sjaal los en gooit die op tafel. De rits van haar jas blijft hangen. Vol ongeduld stapt de man op haar af en geeft een agressieve ruk aan het hangertje van de rits waardoor deze losschiet. Carla staat er nog steeds onhandig bij. De zenuwen gieren door haar dunne lichaam en ze moet plassen. Duizend-en-een-gedachten schieten door haar hoofd.
De man buigt zijn hoofd en snuffelt in haar nek. Hij brengt een hand naar haar borst, zijn andere hand legt hij op haar heup. Er gaat een ijskoude rilling door Carla heen wanneer ze zijn handen op haar lichaam voelt.
‘Kleed je uit, nu. Ik betaal niet om naar een paspop te staren.’
‘Nee, alsjeblieft… ik wil niet,’ fluistert ze.
‘Verdammte hure,’ slist de man. Hij pakt Carla bij haar keel en duwt haar hardhandig op het bed. Hij trekt haar rok op en scheurt de onderbroek van haar lijf. Even blijft hij staan en aanschouwt een tattoo van een sierlijke olifant in haar lies.
‘Schön.’
Hij trekt zijn broek uit en stoot zonder gêne in het bewegingloze lichaam van Carla. Ze kijkt hem niet aan. Haar ogen staan leeg, ze ondergaat de verkrachting gelaten. ×