Fragment

Mijn ouders waren gewoontedieren, zoals zovelen van hun leeftijd in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Ze tikten net de zestig aan in 1986. De komst van de auto opende de deur om naar het buitenland te reizen. Op een paar uitzonderingen na betreffen het hier allemaal lange weekenden, vrijdagochtend tot zondag in de namiddag. Zo nu en dan een midweek Duitsland. De lange autoreizen naar het toenmalige Joegoslavië, Oostenrijk en het Bodenmeer aan de Duitse grens met Zwitserland en Oostenrijk, behoorden tot een ander tijdperk: de woelige jaren zeventig met de seksuele en een muzikale revolutie. De topjaren van TopPop met Ad Visser en het ballet onder leiding van Penney de Jager. De opkomst van het ideologische terrorisme met groepen als de Baader-Meinhof groep in Duitsland en Molukse gijzelingen in ons eigen land. En niet te vergeten de oliecrisis met de autoloze zondagen.

Mijn moeder hield niet van verre reizen, althans niet meer dan tien uur met de auto reizen. Voortdurend bang dat we betrokken zouden raken bij een verkeersongeluk op de Duitse snelwegen. Het liefste wilde zij reizen via de provinciale wegen of rustieke landwegen. Onbegonnen werk om via B-wegen naar Oostenrijk, Italië of Joegoslavië te reizen. Tegen de tijd dat we op de plaats van bestemming aankwamen konden we drie dagen uitrusten om vervolgens weer aan de terugreis te beginnen. De oplossing werd dichter bij huis gevonden. In 1976, ik was toen veertien jaar oud, zouden mijn ouders, ik en een nichtje op de bonnefooi gaan rondreizen in Duitsland, waarbij Heidelberg tot het uiteindelijke reisdoel werd gebombardeerd.

Zoals gebruikelijk kwam er weinig terecht van de goede bedoelingen, mijn vader reed op dag één aan een stuk door naar Heidelberg. Hartje zomer, hoogtepunt van het toeristische seizoen en een hittegolf, die zijn weerga niet kende. In die tijd kende de auto geen airconditioning. Open ramen en een primitieve ventilator (die alleen maar warme lucht verplaatste) moesten verkoeling brengen… dus niet. Ik herinner me drie dingen: de ondraaglijke hitte in combinatie met de penetrante zweetlucht in de auto, het kasteel van Heidelberg boven op de heuvel en tot slot grote sappige perziken, zoals die vandaag de dag niet meer te verkrijgen zijn. Het sap liep over de handen, armen en het gezicht. Zo heerlijk zoet én dorstlessend. Die nacht hebben we doorgebracht in een luxueus hotel, zeer tegen de zin in van mijn vader die het een verkwisting van geld vond. Veel keuze hadden we niet in het hoogseizoen. Tijdens het avondeten werd besloten dat we de volgende ochtend op de bonnefooi aan de terugtocht naar huis zouden beginnen, maar dan niet in één ruk door terugrijden. Nee, zo was het voornemen, we zouden gebruikmaken van
Zimmer Frei of een schattig pension in een dorpje. Ik heb Heidelberg alleen in de avond en nacht gezien. Het kasteel prachtig uitgelicht, net als de universiteit. En overal Wein und Bierstuben, waar ik dan weer te jong voor was om mee naartoe te gaan.
Mijn nichtje, drie jaar ouder, fungeerde als een veredelde oppas, zodat mijn ouders toch nog even samen van een glas wijn konden genieten. De volgende morgen zijn we vroeg in de ochtend vertrokken en slechts enkele uren later waren we dicht bij de stad Koblenz aan de Rijn, schuin tegenover de plek waar het beeld van de Lorelei staat op een 132 meter hoge rots langs de rechteroever van de rivier. In de bloedhete zon op een Rastplatz met lauwe koffie uit het hotel in een thermoskan die mijn moeder overal mee naartoe nam, en platgedrukte Kaiserbrötchen met ham en zweetkaas. ×