Fragment

In mijn negenentwintigste levensjaar maakte ik een ernstig auto-ongeluk mee in Turkije waarbij ik de enige overlevende was. Het betekende een keerpunt in mijn leven. Alles wat eerst een houvast in mijn leven leek te zijn, was weggevallen en daardoor was er een diepere laag in mijn innerlijk open gegaan. Ontsnapping was niet meer mogelijk. Ik lag maandenlang bijna volledig afhankelijk in bed. Er volgde een diepe identiteitscrisis. De muur die mij tot dan toe had beschermd was door het ongeluk compleet ten val gebracht. Ik was volledig leeg van binnen en van daaruit kon de wederopbouw beginnen. Ik moest leren omgaan met mijn kapotte lichaam en geest. Het heeft lang geduurd voordat de ernst van mijn lichamelijke gesteldheid goed tot me doordrong. In de revalidatieperiodes ben ik er hard tegen aan gegaan. Het waren grote inspanningen die ik moest leveren. Door deze strijd werd niet alleen mijn persoonlijke vrijheid, maar ook mijn bewustzijn meer wakker. Ik kwam er op een harde manier achter dat beslissingen die gebaseerd zijn op bevrediging van het ego, geen vreugde, vrede, liefde of vervulling brengen. Integendeel, ze brachten mij verdriet, teleurstelling, duisternis, innerlijke strijd en leegte. Ik ontdekte dat de weg naar vrede een innerlijke weg is en dat er in onze harten een gids te vinden is die ons op onze reis helpt, die ons verteld hoe we een toestand van geest en hart kunnen bereiken waar alleen liefde en geluk bestaan in plaats van schuld, angst en schaamte. De ervaringen in ons leven bereiden ons voor om de waarheid te ontdekken die we te melden hebben, zodat we die kennis in de wereld kunnen uitdragen. ×