Fragment

Duizelig en versuft doet Harry zijn ogen open, wat is er toch gebeurd? Waar is hij eigenlijk?
Harry weet niet eens of hij nu beweegt of niet, maar al snel voelt hij dat er echt beweging is.
Kijken lukt hem echter niet, alles is donker om hem heen.
‘Waar ben ik?’ Harry hoopt dat iemand hem antwoord zal geven, maar helaas… alles is en blijft stil.
Voorzichtig gaat Harry zitten, hij voelt voorzichtig met zijn handen om zich heen maar krijgt geen duidelijk beeld van waar hij nu ergens is.
‘Goed, ik heb geen idee waar ik nu ben… eigenlijk vind ik het ook wel eng. Helaas is er niemand die me antwoord geeft dus ik moet zelf op onderzoek,’ spreekt Harry zichzelf moed in.
Snel voelt hij in zijn zakken, misschien dat hij iets bij zich heeft om licht te maken. Niets, alle zakken zijn helemaal leeg. Harry beseft dat er echt iets geks aan de hand is, normaal heeft hij zijn zakken vol met spullen zitten.
Verslagen en een beetje angstig drukt hij zijn rug in een hoek, iets anders dan wachten op wat er gaat gebeuren kan hij niet.

Achter in een bestelbus staat een grote kist, dubbelwandig en goed geïsoleerd zodat er geen geluid uit de kist naar buiten kan komen, bijkomend voordeel is dat de persoon die in de kist zit ook niet kan horen wat er om hem heen gebeurt.
Voorin zitten twee mannen, zij hebben de opdracht gekregen om een aantal kisten, samen met twee collega’s, in busjes te vervoeren naar een groot, leegstaand kantoorgebouw. Ze begrijpen niet waarom iemand een kantoor van tien verdiepingen hoog laat bouwen in het midden van nergens, maar het betaalt goed, dus stellen ze niet te veel vragen.
Het enige dat ze doen is de grote kisten vervoeren, in en uitladen hoeven ze niet eens te doen. Hun enige taak is het om de kisten weg te brengen en er voor te zorgen dat ze verzegeld en onaangeroerd blijven.
In de haven worden de kisten in hun bestelbus geladen met een heftruck, de kisten zijn zo groot dat er maar eentje in het laadgedeelte past. Bij dit vreemde kantoorgebouw, dat er erg leeg uitziet, rijden ze naar de ondergrondse garage aan de achterkant, waar een andere heftruck de kist uit de auto haalt. Zodra de man daar het zegel gecontroleerd heeft krijgen de chauffeurs een envelop met geld. Inmiddels hebben deze twee mannen al tien keer gereden en ze hopen dat ze nog lang niet klaar zijn, het is een goed betaalde en makkelijke klus.
‘Weer een ritje klaar,’ zegt de grootste van de twee. Hij trapt op de rem en draait dan achteruit de ondergrondse garage in. Eenmaal binnen stappen de beide mannen uit en openen de achterdeuren. De man die de heftruck bestuurt komt al aanrijden, zonder iets tegen de chauffeurs te zeggen haalt hij de grote kist uit de laadruimte en zet deze op de grond neer.
‘Dit was de laatste rit, hier is jullie envelop met inhoud,’ zegt hij. Uit zijn binnenzak haalt hij de bewuste envelop tevoorschijn en overhandigt deze.
‘Laatste rit?’
‘Ja, er zouden twintig kisten komen en dit is nummer twintig.’
‘Jammer… het zijn lange ritten, maar wel lekker rustig. Jullie betalen ook goed.’
‘Misschien dat er in de toekomst nog meer vrachtjes deze kant uit komen. Dan heeft mijn baas jullie telefoonnummer vast nog wel ergens liggen.’
Zonder verder nog notie te nemen van de twee chauffeurs stapt de
rossige man weer op de heftruck.

Harry zit nu al een lange tijd in een grote kist, met zijn vingers heeft hij in alle hoeken gevoelt of hij de kist kan open maken. Het enige dat hij heeft ontdekt is een klein roostertje voor wat frisse lucht. Lang heeft hij met zijn oor tegen het roostertje aangezeten in de hoop iets te kunnen horen, maar er kwam geen enkel geluid via het roostertje zijn oor binnen.
Zonder dat Harry het weet heeft hij meer dan vierentwintig uur in de kist opgesloten gezeten. De organisatie, die ervoor verantwoordelijk is dat hij nu in de kelder van een kantoorgebouw in een kist zit, heeft hem ontvoert. Volledige willekeur was het zeker niet, Harry is zeer snel geselecteerd om in hun project mee te doen. Op verschillende plaatsen in het land heeft de organisatie een aantal duistere figuren opdracht gegeven om verschillende, vooraf geselecteerde, jongeren te ontvoeren en over te brengen naar de haven. Om ervoor te zorgen dat de jongeren zo min mogelijk te weten konden komen heeft de organisatie chloroform en simpele triplex kisten uitgedeeld om de verdoofde jongeren in te vervoeren. Verder zijn alle ontvoerde jongeren in de kisten geblinddoekt en vastgebonden vervoerd. Eenmaal in de haven afgeleverd zijn deze triplex kisten snel verplaatst naar een andere bedrijfshal, die op een andere naam staat. Met behulp van verdovingsgas zijn de jongeren onder narcose gebracht, snel zijn hun zakken leeggehaald en daarna zijn ze in de speciale geluidsgeïsoleerde kisten geplaatst.
Met volkomen legale transport opdrachten zijn alle twintig kisten, met daarin de jongeren, overgebracht naar het kantoorgebouw.
Harry is de laatste van de jongeren die is aangekomen in zijn kist. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar het was moeilijk om de juiste jongen te vinden die ook ontvoerd kon worden.
Michael de rossige man wacht tot de bestelbus de garage verlaten heeft, pakt dan zijn portofoon en neemt contact op met de controlekamer.
‘Ze zijn vertrokken, de deur kan dicht.’
Hij krijgt geen antwoord, dat verwacht hij ook niet. De grote deur die de garage afsluit zakt langzaam naar beneden.
‘Tijd om de laatste door het proces te laten lopen,’ zegt hij tegen zichzelf. Met de heftruck verplaatst hij de kist verder de garage in, de kist past precies in de uitsparing in de muur die een doorgang vormt naar het gedeelte waar Harry kennis zal maken met zijn nieuwe leven.
Met een slangetje stuurt Michael verdovingsgas de kist in, langzaam zakt het door de roosterconstructie heen waarna Harry zijn ogen nog een keer sluit voordat hij aan de populatie van het kantoor toegevoegd zal worden. Snel komen er twee mannen de ruimte inlopen om het deksel van de kist af te schroeven, zodra het deksel van de kist loskomt leggen ze deze plat op de vloer. De twee mannen lopen door een stalen deur heen, sluiten deze secuur af en kijken dan door het gepantserde glas toe hoe Harry door de verse zuurstof wakker wordt.
Met een slap gevoel opent Harry zijn ogen, hij schrikt een beetje van het licht na de lange tijd in het donker.
‘Sta op en trek je kleding uit!’ klinkt het uit de speakers die in het plafond ingebouwd zijn.
‘Wat?’ antwoordt Harry met een schorre stem.
‘Uit de kist en je kleding uit!’
Harry krabbelt uit de kist en kijkt naar zijn spiegelbeeld. Het raam waar de mannen van de organisatie achterstaan is tevens een spiegel die ervoor zorgt dat zijzelf niet gezien kunnen worden.
‘Uit die kleding, er is nog veel te doen.’
‘En als ik het niet doe?’ Harry verzameld zijn moed en kijkt uitdagend naar de spiegel.
‘Je luistert en doet wat we zeggen… zo niet, dan doen wij het voor je! Maar dat betekend wel dat je weer verdoofd wordt en wakker wordt met pijn.’
Harry realiseert zich dat hij geen keuze heeft, met een verslagen gevoel en een groeiende schaamte trekt hij zijn kleding uit.
‘Goed zo,’ klinkt de stem uit de speakers.
Zodra Harry zijn kleding uit heeft gaat een van de stalen deuren open. ‘Loop door de deur en ga dan in de douche staan.’
Harry kijkt nog eens naar de spiegel, wat willen deze mensen toch van hem?
Hij neemt plaats in de douche en de mannen zijn in de aangrenzende gang meegelopen naar de volgende ruimte, uiteraard is ook hier een spiegelruit geïnstalleerd zodat ze kunnen zien of Harry wel netjes doet wat ze vragen.
Al snel begint het warme water te stromen, omdat Harry dorst heeft neemt hij snel een paar slokken.
‘Drinken kun je zo meteen wel, eerst goed wassen.’ Uit de muren komen een paar sproeiers tevoorschijn die vloeibare zeep over Harry heen spuiten.
Het duurt niet al te lang voor het water stopt, Harry loopt onder de douche vandaan en ziet een luik openklappen. Op dit luik ligt een handdoek die hij oppakt om zich af te drogen.
‘Goed zo jongen, je begint al te snappen wat de bedoeling is.’
Het luik klapt terug omhoog, de twee mannen leggen een schone onderbroek en een witte overall op het luik waarna ze het luik terug naar beneden de doucheruimte in duwen.
‘Vanaf nu draag je niets anders dan een onderbroek en een overall. Die van jou is wit… alle anderen hebben een zwarte.’
‘Wat willen jullie dan van me?’
‘Het was de bedoeling dat jij eerder aanwezig zou zijn dan de anderen, dat is helaas niet helemaal goed gegaan. Maar het is naar onze mening het beste dat de groep een leider krijgt. Jij Harry bent de door ons uitgekozen leider.’
Harry weet niet wat hij hoort, uitgekozen om de groep te leiden? Eigenlijk had hij hier eerder moeten zijn? Waar is hij terecht gekomen?
‘We begrijpen dat je vragen hebt, maar daar hebben we nu geen tijd voor.’ Er klinkt gesis en een liftdeur gaat open.
‘Stap in en ontmoet de anderen.’
Zonder te weten wat de bedoeling is stapt Harry de kleine lift in, tijd om te ontdekken wie die anderen zijn en hopelijk waarom ze hier zijn.
De kleine lift is speciaal aangelegd om de jongeren vanuit de aankomstkelder op de begane grond af te zetten. Onder de trap, achter de balie die normaal gesproken dient om bezoekers welkom te heten en de weg te wijzen zitten de deuren van deze lift. De deuren gaan open en Harry bevindt zich in een vrij donker achterafhoekje op de begane grond.
‘Iedereen opgelet!’ klinkt er uit het speakersysteem, ‘allemaal verzamelen op de eerste verdieping langs de balustrade. De laatste persoon is net aangekomen en zal zo de trap op komen lopen.’
Harry begrijpt dat ze willen dat hij de trap gebruikt, hij loopt met een boog om de balie heen waarna hij langzaam de trap bestijgt.
‘Tot nu toe hebben we niets anders gedaan dan jullie te leren wanneer jullie te eten krijgen, moeten douchen en dat jullie zelf verantwoordelijk zijn om de gangen en vertrekken waar jullie toegang toe hebben schoon te houden. Vanaf morgen gaat dat veranderen.’
Tijdens deze mededelingen is Harry de trap opgelopen, langs de balustrade die over de hele breedte van het gebouw loopt zijn negentien jongeren en in Harry’s ogen kinderen gaan staan.
‘Dit is Harry,’ hervat de stem op het moment dat hij aankomt op de eerste verdieping. ‘Vanaf vandaag is hij jullie leider. Drie maal per dag krijgen jullie uit de lift in de hoek voedsel, eenmaal per dag verzamelen jullie je in de doucheruimte om je te wassen. Voordat de douche aangaat krijgen jullie schone kleding, ondergoed en handdoeken, na het douchen doen jullie de natte handdoeken en de vuile kleding in de wasmand die in de lift staat te wachtten. Steeds wanneer het tijd is om te eten of te douchen krijgen jullie het bekende geluidssignaal te horen. Tot nu toe hebben jullie alleen toegang gehad tot de eerste verdieping en de begane grond. Maar zoals al eerder gezegd mag niemand zonder toestemming de trap afdalen.
Dit hele gebouw is speciaal gebouwd omdat wij jullie bepaalde dingen willen aanleren, later zullen jullie te horen krijgen waarom. Van de buitenwereld hoeven jullie geen hulp te verwachten. Iedereen denkt dat jullie allemaal overleden zijn. Dit gebouw staat op een stuk grond van tien bij tien kilometer en is geheel ommuurd. Mocht iemand denken dat er van buitenaf iets door de ramen te zien is, alle ramen zijn voorzien van een spiegel-laag. Niemand zal jullie zoeken of komen helpen. Wij kunnen ten alle tijden gas het gebouw inpompen zodat jullie in slaap vallen, ga dus niet proberen om iets te slopen of te ontsnappen en houd je aan de regels die wij jullie geven.’
Alle jongeren staan tijdens deze toespraak roerloos langs de reling en kijken af en toe even in Harry’s richting. Verlegen met de situatie omdat hij zelf niet eens snapt wat er gebeuren gaat en waarom juist hij de leider zou moeten zijn knikt Harry de anderen, die zijn blik ontmoeten, gedag.
‘Omdat Harry net is aangekomen en waarschijnlijk wel wat te drinken en te eten wil hebben sturen we over een paar minuten de lift naar jullie toe. Maak vandaag kennis met elkaar en wijs hem de weg op de eerste verdieping.’
Er klinkt een vage klik, dan is er stilte.
Iedereen kijkt naar Harry, langzaam loopt hij naar de groep jongeren, die langs de reling is blijven staan, toe. ×