Fragment
Mede als gevolg van deze symptomen ben ik onder andere rolstoelafhankelijk geworden.In de loop der jaren, heb ik veel medicijnen en behandelingen geprobeerd, zowel alternatief als regulier. Door de vele teleurstellingen, durf ik niet meer te hopen. Intussen ben ik bijna alles kwijtgeraakt; gezondheid, zangstem, gezin (gedeeltelijk), man, werk, huis, auto enz. Ik heb na een heel proces toch een soort berusting en kracht gevonden om door te gaan. Ik voel iedere paar maanden wel achteruitgang (duizeligheid, beven, het typen gaat steeds langzamer, enz.). Het is vooral de duizeligheid die me beperkt in het dagelijks leven.
Het valt niet altijd mee en ook al ben ik wel eens verdrietig, mijn motto is “altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt” en ”stel leuke dingen niet uit tot aan je pensioen”!
×