Samenvatting
In 2005 was Xandra Lammers, als een van de eerste bewoners van IJburgs grootste eiland, het 'stedelijke' Haveneiland,nog een echte IJburg-believer. Hieraan kwam abrupt een einde toen het IJburg-sprookje van de 'Wijk zonder Scheidslijnen' in de zomer van 2008 de eerste barst liet zien. Dit concept gaat uit van een menging van mensen van allerlei pluimage zonder (fysieke, sociale) scheidslijnen. Sindsdien zijn er vele barsten bijgekomen, zoals in dit boekje wordt beschreven. De wijk bestaat inmiddels 10 jaar. De kredietcrisis is uitgebroken en de ontwikkeling van de wijk is tot stilstand gekomen. De vraag dringt zich op of de grootse, ambitieuze opzet van deze jongste uitbreiding van Amsterdam, en met name het concept van de 'Wijk zonder Scheidslijnen', navolging verdient of aan herziening toe is.