Fragment

Finn was er natuurlijk als eerste. Hij stond al triomfantelijk bovenaan de helling bij de waterval en keek naar beneden naar Jurre, die nog een paar meter moest klimmen. "Ik durf te wedden dat ik vandaag tot de platte steen kom!" riep Finn met een brede grijns. Zijn ogen glinsterden van opwinding. Jurre hield even stil en keek hem ongelovig aan. Hij zette zijn handen stevig op een uitstekende rots en trok zich omhoog, totdat hij op gelijke hoogte met Finn stond. "Ben je gek geworden?" zei hij hijgend. "Dat is twee keer zo ver als we normaal gaan! Als je daarheen wilt, moet je bijna helemaal overhet water klimmen. E; en verkeerde stap en je ligt beneden in de rivier!" Finn haalde zijn schouders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Precies! Daarom is het juist een uitdaging. Wat is er nou leuk aan dingen doen die makkelijk zijn?" Hij draaide zich om en keek naar de waterval, het neerstortende water glinsterde in het ochtendlicht. Aan de voet van de waterval lag een grote, platte steen, omringd door opspattend water. Het was een plek waar ze nog nooit eerder waren geweest, en dat maakte het alleen maar aantrekkelijker voor Finn. Jurre bleef hem aankijken en schudde zijn hoofd. "Je hebt echt niet goed nagedacht, he9 ? Als je valt, kom je helemaal niet meer thuis. En trouwens, hoe wil je daar u< berhaupt komen? Het is glad en het water stroomt hard." Finn draaide zich weer naar hem om en gaf hem een speelse duw. "Kom op, Jurre. Je klinkt net als je vader. Je moet een beetje lef hebben! En als ik daar kom, kun jij het ook. Jij bent minstens net zo goed als ik, toch?" Jurre voelde zijn wangen rood worden. Finn wist precies hoe hij hem moest uitdagen, maar deze keer leek het hem echt te gek. Toch voelde hij die bekende drang om zichzelf te bewijzen. Als Finn het kon, dan kon hij het ook. Toch? Hij keek naar de platte steen, die eruitzag als een eilandje midden in de rivier. Het water kolkte eromheen, en de rotsen glinsterden van het vocht."Nou goed," zei Jurre uiteindelijk, zijn stem twijfelend maar vastberaden. "Maar als jij valt, dan zeg ik dat het jouw idee was." Finn lachte luid. "Natuurlijk! Alles is altijd mijn schuld, dat zei ik toch al? Nu, kom op! Ik ga winnen!" En met die woorden sprong hij behendig van de ene rots naar de andere, alsof het kinderspel was. Jurre zuchtte diep en zette zijn voet op de eerste steen. Hij voelde het koude water tegen zijn laarzen spetteren en keek nog even omhoog naar de zon die boven de bomen opkwam. "Waarom doe ik dit altijd?" mompelde hij, terwijl hij Finn volgde, met kloppend hart en trillende benen. Finn begon als eerste met naar beneden klimmen, zoals altijd vol zelfvertrouwen. Hij had een brede grijns op zijn gezicht en maakte meteen een sprongetje van de eerste rots naar de tweede, alsof hij de zwaartekracht niet serieus nam. "Kom op, Jurre! Dit is makkelijk!" riep hij over zijn schouder. Jurre zuchtte en volgde, zijn handen stevig om de natte rotsen geklemd terwijl hij langzaam afdaalde. Het water van de waterval sprong in fijne druppels om hen heen, waardoor de stenen glad en gevaarlijk waren. "Finn, doe nou voorzichtig," waarschuwde Jurre, terwijl hij zijn voet op een lager gelegen rots plaatste. "Als je valt, ben je echt de pineut!" "Ik val niet," zei Finn vrolijk, terwijl hij zich naar een uitstekende richel liet zakken. "Ik ben een natuurtalent, weet je nog?" Hij keek over zijn schouder naar Jurre, zijn grijns breder dan ooit. Maar op dat moment gleed zijn voet weg, en met een paniekerige beweging zwaaide hij zijn armen in de lucht om zijn evenwicht te bewaren. "Oeps!" riep hij, terwijl hij zich net op tijd vastgreep aan een uitstekende steen. Jurre's hart sloeg een slag over. "Zie je wel! Wat zei ik je net?" "Rustig maar," zei Finn, alsof het niks was. Hij klom weer overeind en ging verder alsof er niets gebeurd was. "Ik ben oke . Jij maakt je altijd veel te druk." Jurre rolde met zijn ogen en bleef hem op een afstand volgen, zijn spieren gespannen en zijn blik scherp gericht op elke steen onder zijn voeten. Ondertussen ging Finn door met zijn gekke streken. Hij sprong van een smalle richel naar een uitstekende rots, zijn armen wijd gespreid alsof hij een koorddanser was. "Kijk mij eens!" riep hij trots, terwijl hij over een smalle, gladde steen balanceerde. "Finn! Doe normaal!" riep Jurre, zijn stem vol ergernis en angst. Maar Finn draaide zich alleen maar lachend om en maakte een onhandig gebaar, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. Zijn voeten gleden weer weg, en deze keer viel hij met zijn knieen op een rotsblok, een harde klonk galmde door de lucht. "Auw," mompelde Finn, terwijl hij zich omhoog hees en naar zijn rode knieen keek. "Oke8 , misschien was dat niet mijn beste idee." "Misschien?" riep Jurre. "Kun je alsjeblieft gewoon normaal klimmen? Ik wil niet degene zijn die straks hulp moet halen omdat jij niet luistert!" Finn stak zijn tong uit naar Jurre, maar hield zich daarna iets rustiger, tot Jurre hem bijna had ingehaald. Samen baanden ze zich een weg naar beneden, het geluid van het bulderende water dichterbij dan ooit. Jurre voelde het adrenaline door zijn lijf gieren terwijl ze de laatste paar meters aflegden. Uiteindelijk sprongen ze vanaf de laatste steen in een kleine plas vlak voor de platte steen waar ze heen wilden. Het water spatte omhoog rond hun laarzen, en voor een moment stonden ze stil, beide hijgend van de inspanning. Finn draaide zich met een grote glimlach naar Jurre en sloeg hem op zijn schouder. "Zie je? Wat zei ik? We hebben het gehaald!"Jurre keek naar hem, eerst met een blik van ergernis, maar daarna verscheen er een grijns op zijn gezicht. "Ja, en ik leef nog ook. Dat is een wonder, met jou erbij." Ze liepen samen naar het midden van de platte steen en keken om zich heen. Het water stroomde luid langs hen heen, en de zon schitterde in de spetters die van de waterval omhoog sprongen. Finn stak zijn armen in de lucht alsof hij net een grote overwinning had behaald. "Wij zijn de koningen van de waterval!" riep hij uitgelaten. Jurre kon niet anders dan lachen. Hij voelde de trots in zijn borst groeien. Het was misschien gevaarlijk geweest, maar hier stonden ze dan toch, nat, moe, maar opgewonden en trots op zichzelf. Dit moment, op deze steen midden in het water, was van hen alleen. Finn begon meteen rond te lopen op de platte steen, zijn energie onuitputtelijk. Hij raapte stenen op en gooide ze met een zwierige beweging in het meertje onder de waterval. Elke steen veroorzaakte een zachte plons, en het opspattende water glinsterde in de zon. Jurre bleef juist stil staan, zijn ogen glijdend over de omgeving. Het was hier zo mooi. De lucht was fris, het water helder, en het zachte groen van de bomen om hen heen maakte het bijna magisch. Alleen het geluid van de bulderende waterval doorbrak de rust. "Waarom mogen we hier eigenlijk niet komen?" vroeg Jurre plotseling, zijn blik nog steeds op het kolkende water gericht. Hij draaide zich naar Finn, die alweer een steen in zijn hand had. Het was een vraag die hem altijd had beziggehouden. Wat maakte deze plek zo verboden?Alleen maar omdat hier heel vroeger draken hadden gewoond? Finn haalde zijn schouders op en gooide de steen met een harde zwaai in het water. "Geen idee," zei hij luchtig. "De dorpsoudste is gewoon een schijterd, denk ik." Jurre
verstijfde. Hij hield zijn adem in, zijn hart bonzend in zijn borst. De dorpsoudste… alleen al de gedachte aan die oude, strenge man maakte hem zenuwachtig. Jurre zou het nooit durven toegeven aan Finn, maar hij was doodsbang voor de dorpsoudste. Er gingen altijd verhalen rond in het dorp over hoe hij kinderen die regels braken streng strafte. En deze plek… dit was een van de grootste verboden. "Dat zeg je toch niet zomaar," mompelde Jurre, terwijl hij snel over zijn schouder keek, alsof de dorpsoudste elk moment uit de bomen kon komen stappen. Finn lachte alleen maar. "Wat dan? Het is toch zo? Die ouwe maakt altijd van alles een probleem. We doen niemand kwaad door hier te zijn. Wat kan het hem nou schelen?" Jurre slikte. Hij wist dat Finn meestal stoer deed over dat soort dingen, maar soms vroeg hij zich af of Finn werkelijk nergens bang voor was. "Misschien weet hij iets wat wij niet weten," zei Jurre zachtjes. "Misschien is er een reden dat dit verboden is." Finn draaide zich om en keek hem aan, zijn wenkbrauwen omhoog. "Een reden? Wat voor reden? Wat denk je, dat er een monster in het water zit of zo? De draken zijn dood" Zijn toon was spottend, maar er zat een twinkeling van nieuwsgierigheid in zijn ogen. Jurre haalde zijn schouders op. Hij wilde iets zeggen, maar zijn woorden bleven steken. Finn pakte een nieuwe steen en keek naar de oppervlakte van het meertje. "Nou," zei hij met een brede grijns, "als er een monster is, dan wil ik het zien." ×