Fragment
Ik groeide op in de vrijgevochten jaren zestig en
zeventig, maar mijn ouders waren van vóór de
oorlog, dus de oude beschaving maakte nog
volop deel uit van mijn opvoeding. Zo kwam het
dat ik me als veertienjarige ging inschrijven voor
dansles aan het vermaarde dansinstituut Gretel
van Bruggen, in hartje Groningen. Elke
vrijdagmiddag anderhalf uur les. Meisjes werden
verplicht een rok te dragen en ook de schoenen
werden aan een strenge inspectie onderworpen.
Ik droeg nooit rokken. Niemand trouwens. Het
was de tijd van de strakke spijkerbroek met wijd
uitlopende pijpen en de stoere corduroy broeken
en jasjes. Die waren bij Gretel taboe. Gelukkig
beschikte het instituut over een kleedkamer -
dames en heren apart - zodat ik mijn stijve
corduroy rok zo gauw mogelijk na de les weer in
een plastic tasje kon proppen en met mijn hippe
bell-bottoms op mijn oranjegeverfde fiets kon
springen.
Ik was niet lang van stuk, maar toch stak ik
boven sommige jongens met kop en schouders
uit. De man moest leiden, een vrouw volgen.
Gretel zag hier streng op toe. Zo was je helemaal
overgeleverd aan de zwabberige knieën van zo’n
zweterige kleuter, met jouw bijna volwassen
borsten pal voor zijn grote kinderogen. De wals,
de rumba, de foxtrot, de tango, ik leerde ze
allemaal.
Uit: Body Language
×
Thuiswinkel Waarborg