niet beschikbaar
niet beschikbaar
Uit de "Wolf van Badenoch". James (een van de hoofdpersonen) ontmoet het zwaard van Trouw en Eer:
Hij doet een stap naar voren, wanneer zijn blik door iets getrokken wordt. Iets dat in de hoek achter de toonbank staat. Niet eerder door hem opgemerkt omdat Neachdainn er steeds voor stond. Als in een trance loopt hij op het voorwerp af. Hij begeeft zich zonder toestemming te vragen in de ruimte achter de toonbank, normaal voorbehouden aan de eigenaar van de winkel of het winkelpersoneel. Dat hij zich op privéterrein begeeft, boeit hem schijnbaar weinig.
Lea kijkt verbaasd naar hem. Hij lijkt een soort van buiging te maken, heel sierlijk, en zakt dan door zijn knieën, zodat alleen zijn schouders en hoofd nog boven de toonbank uitsteken. Hij reikt naar het voorwerp, met een voorzichtig gebaar en streelt over iets heen. Lea kijkt naar Neachdainn en merkt tot haar verbijstering dat hij goedkeurend knikt. Ze ziet James het voorwerp oppakken en ermee omhoog komen. Hij draait zich langzaam om en houdt op zijn vlakke handen een grote Claymore omhoog, zo te zien in perfecte staat. Hij staart ernaar met ontzag en richt zijn blik dan vragend op Neachdainn, die nog steeds knikt, gretig nu.
James pakt het grote zwaard in een hand en heft het. De edelstenen in het gevest fonkelen door het zonlicht dat er in weerkaatst wordt. Een zucht ontsnapt aan Lea. Hij ziet eruit als een krijger uit lang vervlogen tijden. Vurig, woest en onbeschrijfelijk mooi. Het is vooral de blik in zijn ogen die ze alleen kan omschrijven als een combinatie van strijdlust en adoratie. Het trekt haar vreselijk aan, werkt op haar in als een soort liefdesdrug. Als ze nu alleen zouden zijn geweest, had ze haar broek uitgedaan en was ze op die toonbank gaan zitten. Betrapt kijkt ze naar Neachdainn, in de hoop dat hij haar uitbarsting van lust niet gewaar is geworden, maar hij heeft alleen oog voor James, knikkend, glimlachend.
James ziet enkel het zwaard. Hij laat het soepel ronddraaien in zijn hand en steekt het dan met een bliksemsnelle beweging naar voren, doet een pas opzij en pareert als in een schijngevecht. Dan pakt hij het zwaard in beide handen, houdt het voor zijn gezicht en… buigt naar Lea, die in een verrast en wild gegiechel uitbreekt, in haar handen klappend van waardering: “Wat goed! Heb je geoefend ofzo?” Hij schudt ontkennend zijn hoofd en kijkt zelf ook een beetje verrast: “Nee, ik heb het uit een film, denk ik”. Lea zet een stap in zijn richting en zegt: “Dan ben je een natuurtalent”. Ze knipoogt naar hem en hij kijkt haar aan en lacht dan breed.
Hij recht zijn schouders en neemt de Claymore weer in één hand, draait hem nogmaals soepel rond en steekt hem met de punt in de houten vloer. Hij duwt zijn haren naar achter en kijkt Neachdainn aan die tegen hem zegt met een stem die vol respect is: “Sommige dingen verleer je niet, net als fietsen en… de liefde bedrijven”. Lea kijkt de man aan alsof ze het in Keulen hoort donderen. Die uitspraak klinkt bijzonder absurd uit de mond van zo’n zweverig type als de ziener in zijn bruine wollen huisjas, en ze barst in lachen uit. James volgt, hikkend en grijnzend.
Wanneer James zichzelf in de hand heeft, vraagt hij: “Wat doet een ziener met een zwaard?” Neachdainn snuift verongelijkt. “Heer, een ziener en een zwaard gaan heel erg goed samen. Hij ziet eigenlijk op voorhand al waar strijd geleverd gaat worden en hoe”. Dan breekt er een lach door op zijn gezicht en voegt hij eraan toe: “Maar in dit geval is het zo dat dit zwaard al generaties lang in mijn familie is, overgegeven van vader op zoon. Dit is het zwaard van trouw en eer. Het is heilig voor mij, ik heb het altijd bij me. Mooi is het nietwaar?”