Fragment

Beste cinefielen en gevleugelde literaire vrinden, wat een verdikkeme fijn geschenk hebben jullie mij gegeven door een bezoekje te brengen aan mijn laatste geesteskind: ‘De Tubbies.’ Hoewel ik geenszins pretendeer iets af te weten van het vrouwelijk lichaam, laat staan van het baren van een kind, kan ik jullie in overdrachtelijke zin wel vertellen dat het een zware bevalling is geweest. Van A tot en met Z, alleen maar drempels en andere beren op de weg.
Na mijn prijswinnende documentaires: 'De laatste filatelist uit Nieuwegein' en ‘De leefwereld van de moderne charlatan in de stad Utrecht', werd ik gevraagd om een feestelijke documentaire op te nemen ter gelegenheid van het 10-jarig jubileum van stichting Gullie uit Utrecht. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet eerder van dit culturele clubje had gehoord en zo groot is Utrecht nu ook weer niet. Echter zoals mijn zaliger mama het placht te zeggen: wees geen dief van je eigen portemonnee. Wees gerust, mama, dat ben ik ook helemaal niet van plan. Ieder dubbeltje dat ik eerlijk heb verdiend, is een welverdiend dubbeltje. Nu is het algemeen bekend dat ik niet voor een dubbeltje ben geboren en er al helemaal niet voor uit mijn bed kom. Mijn fee, (Engels woord, niet te verwarren met een elfje) is vele malen hoger dan een handvol dubbeltjes. Uiteraard kon de armtierige stichting mijn fee niet betalen, zij wilden voor een dubbeltje op de eerste rij zitten. Na menige hoofdpijn episode heb ik na een uur praten besloten om te kiezen voor een cineastische uitdaging boven het buitengewone, exceptionele salaris dat ik gewoonlijk in rekening breng. In ruil voor de buitengewone prijsreductie, ik lijk de Aldi wel, kreeg ik de volledige artistieke vrijheid van het project in handen. Iets waarvan ik achteraf toch wel een beetje spijt heb gekregen, maar niemand kon voorzien met welk belabberd materiaal ik moest werken. Het leven van een luiaard van middelbare leeftijd is spannender dan een werkdag van de tutorialisten die het onderwerp van mijn nieuwe documentaire vormden. Ik hoor jullie hersenen kraken om een antwoord te vinden op de vraag: waarom wil stichting Gullie een documentaire laten maken over een achttal tutorialisten? Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen plausibel antwoord gevonden of gekregen. In mijn twee gesprekken met het stichtingsbestuur zijn de leden nooit verder gekomen dan: ‘Omdat het leuke mensen zijn.’ Buiten dat de tutorialisten geen leuke mensen zijn, althans niet mijn soort mens waarmee ik geassocieerd wens te worden, kan ik niet anders zeggen dan dat de maatschappelijke boodschappen het equivalent zijn van holle vaten met een slepende circulaire wind die eindeloos rondtolt. Un crime du horror.
×