Fragment

‘Ik moet u nog bedanken dat u ervoor gezorgd hebt dat ik op het Internationale College zit en nu daadwerkelijk een opleiding volg,’ zei hij.
Ze knikte en glimlachte toen.
‘Graag gedaan, maar eigenlijk was het ook uit een soort van eigenbelang,’ bekende ze. Alhoewel ze er niet bij vertelde waarom dat zo was. Haar blik gleed over hem heen alsof ze iets zocht.
‘Wat weet je eigenlijk nog van je ouders Thorston?’ vroeg ze opeens en die vraag verbaasde hem.
‘Weinig,’ antwoordde hij. Hij vertelde dat zijn ouders op een dag gewoon niet meer waren komen opdagen. Dat de jeugdzorg, de stelling, verongelukt, had gebruikt, maar dat hij zich geen begrafenis kon herinneren. Hij had vanaf zijn tiende jaar, in kindertehuizen gezeten. De uitnodiging voor de internationale kostschool in Schotland, was waarschijnlijk levensreddend geweest.
‘Het heeft me in ieder geval op het goede pad gebracht en gehouden,’ eindigde hij zijn verhaal.
Mevrouw de Wit glimlachte.
‘Zijn er ooit situaties geweest, in je leven waarbij er gebeurtenissen waren, die onmogelijk leken?’
Thorston dacht na en keek haar aan.
‘Nee,’ antwoordde hij kortaf, omdat hij niet echt begreep waarom ze dat van hem wilde weten. Zolang hij dat niet begreep, ging hij haar echt niet vertellen van zijn helderziende buien. De wensen, die soms uitkwamen als hij een gewelddadige drang in zich voelde tot manifesteren en hij bijna kon proeven, voelen en horen wat hij wilde hebben.
Haar grijze ogen keken hem vragend aan.
Opeens viel er zomaar een fotolijstje van de kast en ving hij deze op zonder te kijken.
‘Snelle reflexen,’ zei ze geamuseerd met een grote glimlach om haar lippen.
Hij knikte.
‘Nog een half jaar en dan is je opleiding afgerond en is het de bedoeling dat je het internaat verlaat. Wat ga je dan doen?’ vroeg ze.
‘Dat weet ik nog niet,’ gaf hij eerlijk toe.
Er was wel aan hem gevraagd of hij een van de sportcoaches wilde worden van de school.
‘Ik zou graag willen dat je dan hier komt wonen,’ zei mevrouw de Wit. ‘Er wonen nog een aantal jonge volwassenen hier.’
Thorston keek haar verrast aan.
‘Wat is dan de bedoeling? Wat wordt er van me verwacht?’
Hij voelde zich achterdochtig worden. Daarmee verhoogde het niveau van alertheid in hem. Het was dan net of al zijn zintuigen een tandje harder gingen werken.
Daarom voelde hij de butler al aankomen met de koffie, voordat deze verscheen.
‘Het weten wat er aankomt is een voorbeeld van die vreemde dingen die je kunnen overkomen,’ zei mevrouw de Wit met een glimlach.
Hij was verrast door haar vaststelling, maar zei niets, waarop zij begripvol glimlachte.
‘Ik begrijp je achterdocht. Misschien moet je eerst maar eens kennismaken met de anderen, voordat jij een beslissing neemt.’
Hij knikte, hoewel hij al had bedacht dat hij daar niet wilde wonen. Toen hij zijn koffie had opgedronken, bracht de butler hem terug naar de lange gang.
×