Fragment
Deze laatste vraag is mijn levensvraag geworden en dat is waar ook dit boek een gevolg van is. Wat heb ik als mens en als hulpverlener nou aan methodieken, werkwijzen of benaderingssystemen als die niet duurzaam werken, als die niet een daadwerkelijke en blijvende verandering kunnen bewerkstelligen in mijzelf of in anderen.
In mijn beleving en in mijn visie is het absoluut onlogisch als houding en gedragsaspecten niet meer zou kunnen veranderen. Dat zou impliciet betekenen dat het verleden en wat daarin mijn houding en gedrag heeft veroorzaakt, altijd de bepalende factor zal zijn en zal blijven. Dat wil dus ook zeggen dat als je bijvoorbeeld als weerloos en machteloos kindje in een onveilige of bedreigende situatie hebt gezeten en daar allerlei houdings- en gedragsaspecten uit zijn ontstaan, die voor altijd bepalend zouden blijven voor wat jouw houding en gedrag betreft. Zelfs als de onveiligheid allang weg is en jij allang geen machteloos kind meer bent maar een volwassen man of vrouw bent geworden. Je zou dan je hele leven lang slachtoffer blijven van iets wat gespeeld heeft in de periode waar je volkomen machteloos en weerloos was. Dan is je uitgangspositie, de eerste zeven jaar van je leven, een periode waar je overigens ook nagenoeg niets meer van weet, bepalend voor de rest van je leven.
Tegelijkertijd is dit wel waar terugval op lijkt. Als het spannend, moeilijk, bedreigend of onveilig wordt zie je mensen toch vaak weer terugvallen in oud gedrag en weer gaan doen wat ze altijd al hebben gedaan. En dan lijkt het er op dat die uitgangspositie wél de bepalende factor is voor houding en gedrag, tenminste in situaties die als lastig, onveilig of bedreigend worden ervaren.
Maar dan is er nog steeds de vraag of we gewoon niet kúnnen veranderen, of hebben we gewoon nog niet de juiste weg, wijze, inzichten en handvatten om dat te doen?.
×
Thuiswinkel Waarborg