Fragment

Diep in de nacht schrok Suzan van Herpen wakker door een luide bons.
In het donker draaide ze zich met moeite om naar de alarmklok naast haar bed. Half drie. Ze spitste haar oren om zich ervan te verzekeren dat ze het niet gedroomd had. Het bleef even stil, maar na een tijdje hoorde ze een zacht schurend geluid. Ze hees zich met behulp van een stang naast het bed omhoog, zoals ze dat geleerd had van de ergotherapeut, en tuurde de donkere woonkamer in.
De enige verlichting kwam van de straatlantaarns buiten. Stukje bij beetje kon ze de contouren in de kamer onderscheiden. Het afdekzeil dat voor de deuropening naar de keuken hing, ruiste heel zachtjes in de tocht. Ze lette er echter niet op, en verschoof haar lichaam zodat ze meer zicht kreeg op haar achtertuin, waar het geluid vandaan leek te komen. Door de struiken heen zag ze een gestalte over haar schutting klimmen. Zijn schoenen zochten houvast aan de houten planken.
Zonder verder na te denken draaide ze zich om naar haar nachtkastje, waar haar telefoon lag. Toen ze haar arm naar het kastje strekte, voelde ze een hevige pijnscheut door haar lichaam schieten en maakte ze een schokkende beweging. De zijkant van haar hand stootte tegen het kastje en de telefoon aan. Het scherm lichtte op en de telefoon gleed van het nachtkastje. “Nee!” Haar ogen schoten wagenwijd open. Met een klap viel het apparaat op de grond. Een potje medicijnen viel erachteraan en maakte een ratelend geluid toen het over de vloer rolde. “Fuck! Fuck!” Ze siste tussen haar tanden en dacht razendsnel na wat te doen.
In de tuin was de indringer inmiddels over de schutting geklommen en liet zich naar beneden glijden. Suzan hees zich naar de rand van het bed en tastte koortsachtig in het rond naar een handvat van haar rolstoel, zonder haar blik van de achtertuin af te wenden. De donkere gestalte bleef plotseling stokstijf staan toen de lamp met bewegingssensor geactiveerd werd. Vlug sprong hij naar de zijkant van de tuin, waar een houten plank tegen de schutting aan wat schaduw bood, maar ze had in de tussentijd een glimp van hem kunnen opvangen: hij had een spijkerbroek aan en droeg een zwart trainingsjack. Zijn gezicht ging schuil achter een zwarte bivakmuts.
Normaal gebruikte ze een glad plankje om van het bed in haar rolstoel te schuiven, maar ondanks dat ze wanhopig in het rond voelde, kon ze het niet vinden. Ze nam een beslissing en duwde met alle kracht in haar bovenlichaam de rolstoel van het bed af. De rolstoel rolde naar de andere kant van de woonkamer. Ondertussen hoorde ze gemorrel aan de achterdeur: de man probeerde, ondanks het felle licht, het slot te forceren.
“Oh fuck, nee!” Zweetdruppels liepen langs haar gezicht terwijl ze haar benen met haar beide armen een voor een over de rand van het bed tilde. Langzaam schoof ze naar voren en hoopte uit alle macht dat haar hoofd het nachtkastje niet zou raken. Toen liet ze zich vanaf het bed voorover vallen.
Met een plof belandde ze op de vloer. Dankzij jarenlange training wist ze haar val te breken door hard met haar hand op de vloer te slaan en op haar zij te rollen. Opnieuw schoot een hevige pijnscheut door haar lichaam. Buiten hoorde ze een schrapend geluid: de indringer sneed nu met een glassnijder in het deurraam. Kennelijk had hij besloten om de deur van binnenuit te openen. Razendsnel draaide ze haar hoofd in de richting van de plek waar haar telefoon gevallen was. Het apparaat lag met het scherm naar beneden. “Laat het alsjeblieft niet stuk zijn…” prevelde ze in zichzelf. Ze kreunde, griste het apparaat van de grond op hetzelfde moment dat ze het glas in de deur hoorde breken. Het scherm van de telefoon lichtte op toen ze de knop induwde, maar was onleesbaar door een spinnenweb aan barsten. Ze werd ijskoud. ×