Samenvatting
Het geluid kwam van de klok van Torre dell’Orologio die sloeg. Hij wees zes uur in de ochtend aan en maakte het gezoem in mijn oren nog erger. In een wazige roes en halfdronken toestand liep ik met verward haar, uitgelopen make-up, in mijn lange zwarte mantel en mijn zwarte Louboutin pumps over het San Marcoplein in Venetië.
Het plein was uitgestorven, maar de gondels in de verte klotsten op het onstuimig water heen en weer tegen de kade aan. Aan de lucht te zien was er regen op komst. Ik liep verder van het plein af, richting het restaurant waar we gisteravond met de groep hadden gegeten en stak de brug over. Voor me had ik de boetiek van Louis Vuitton in het zicht en het was donker, de hele winkelstraat was donker en leeg, ik bevond me in een lege spookstad.
En opeens realiseerde me dat het zondag was.
Toen ik een stap verder wilde zetten en de trap van de brug wou aflopen, ving Bill me op in zijn armen. Ik keek in zijn mooie grijze ogen en zei:
“Hoi patser, leuk je te zien!” Hij schudde me heen en weer en riep herhaaldelijk:
“Mara! Word wakker, wat is er gebeurd?”
Daarna ik sloot mijn ogen en ik werd wakker in het ziekenhuis met Fabbio, Bill, Andreas, Eric, Ann en Karen naast me. Van Carmen, Bas en Lorena ontbrak elk spoor.
“Waar is Lorena? En Bas?” vroeg ik en zes paar ogen keken me lijkbleek en ontroerd aan.
“Wat is er, heeft Hannibal Lector jullie tongen opgegeten? Spreek, iemand? Niemand?” zei ik en toen kwam Ray Parker binnen. Hij was een Engelsman en rechercheur, tevens goede vriend van mijn vader. Ook een goede vriend en collega van Bill Taylor.
“Iedereen de kamer uit, behalve Eric.”, zei hij met op autoritaire toon. Ze volgden zijn bevel op als schapen.
Hij kwam naast me zitten en zei:
“Ik ga niet liegen dame, maar Lorena is vannacht vermoord en van Bas ontbreekt elk spoor! Wat is hier gebeurd?” En hij gooide foto’s en een krant op mijn schoot met lugubere taferelen in beeld. Lorena was besmeurd met bloed. De kop van de krant luidde: “Negentienjarig meisje bruut vermoord in Venetië, haar baby is uit haar buik gesneden, ze was dertig weken in verwachting.”
“Haar baby, heeft het niet overleefd”, zei ik en mijn ogen vulden zich met tranen.
“Jij bent bruut verkracht, Lorena is vermoord, de baby is uit haar buik gesneden en Bas is hem gesmeerd! Is dat wat er is gebeurd bij jullie seksfeestje?”
“Gast, nu ga je te ver en als je de feiten niet kent, praat niet zo tegen haar”, zei Eric, die naast me kwam zitten.
“Oké jongelui, ik laat jullie voor even alleen, maar als ik terugkom, dan wil ik de hele zaak tot in detail weten!” Hij ging weg en Eric hield me uit alle macht stevig vast.
“Oh God, wat heb ik gedaan.” Eric barstte in tranen uit en was ontroostbaar aan het snikken. Ik was even in de war, wat had Eric met de moord van Lorena te maken?
“Wat is het Eric? Wat heb je gedaan?”
“Weet je nog wat ik zei over de Ceremonie?”
“Ja, natuurlijk. Dat het een grote orgie was. Dat de Grote Elite hierop wachtte na een eeuw. Maar dit is jouw schuld niet, dit hebben we als groep gisteravond beslist!”
“Ja, maar ik gaf ze verkeerde informatie door. Ik zei dat Lorena de uitverkorene was en dat ze al zwanger van me was om jou tegen hun beestachtige lust te beschermen, niet wetend dat je eigenlijk als een offer diende. Ze zijn wreed.”
“En als ze erachter komen dat haar bloed niet zuiver is, wat dan? Ze komen achter mij aan, Eric! En waar is Bas?”
“Hij is weg, niemand weet waarheen!”
“Het spijt me dat ik dit moet doen, Eric!” Ik sloot mijn ogen en zei iets wat ik niet gedacht had te zeggen. We waren in gevaar en dit was de enige oplossing.
“Wat ga je doen?” vroeg Eric en ik las de schrik in zijn ogen.
“Eric, verdwijn! Ga nu weg, want het is uit tussen ons, ik wil je nooit meer zien!” schreeuwde ik en Bill stormde in de kamer.
“Nee Mara, alsjeblieft. Niet doen!”
“Je hebt gehoord wat ze zei! Wegwezen!” En Bill trok hem mee, de kamer uit.
Hij ging vechtend weg maar zijn blik zei: Ik kom terug, wacht op me…
Thuiswinkel Waarborg