Fragment

Hoofdstuk 4: Thuisgekomen

De herfst had zijn intrede gedaan, met bladeren die van groen naar diep oranje en rood veranderden, en een frisse wind die zachtjes door het dorpje waaide. Het was het perfecte seizoen voor nieuwe beginnen, en dat voelde Emma en Lotte ook. Hun leven had een compleet nieuwe wending genomen sinds de komst van Ster. Het veulen was niet langer een tijdelijk project; hij was nu echt een deel van hun gezin.
Ster was zich snel gaan aanpassen aan zijn nieuwe omgeving. De omheining die hun ouders hadden versterkt, bood hem voldoende ruimte om te rennen en te spelen. De meisjes hadden hem een comfortabel plekje in de schuur gegeven, waar hij beschut was tegen de kou die steeds meer in de lucht hing. Maar hoewel hij duidelijk tevreden leek met zijn nieuwe thuis, was er nog veel werk te doen om ervoor te zorgen dat Ster echt volledig geïntegreerd zou raken in het leven op de boerderij.
Op een koele ochtend, toen de mist nog als een zachte deken over de velden lag, liepen Emma en Lotte naar buiten, klaar om hun dag te beginnen. Ster stond al op hen te wachten, zijn grote ogen glanzend en zijn oren alert.
“Goedemorgen, jongen,” zei Lotte terwijl ze haar hand uitstak om hem over zijn neus te aaien. Ster snoof tevreden en duwde zijn hoofd tegen haar hand, genietend van de aandacht.
“We hebben vandaag veel te doen,” zei Emma terwijl ze de schuurdeur opende om Ster’s voer te pakken. “Hij moet wennen aan een dagelijks ritme, en ik denk dat we ook wat tijd moeten besteden aan het verkennen van het weiland.”
Lotte knikte. “We kunnen hem ook aan wat nieuwe dingen laten wennen. Misschien kunnen we hem leren om aan de teugels te lopen?”
Emma glimlachte. “Dat klinkt als een goed plan. Maar laten we het rustig aan doen. We willen hem niet overweldigen.”
De meisjes begonnen de dag zoals altijd met het verzorgen van Ster. Ze hadden geleerd hoe ze zijn voer moesten afmeten, ervoor moesten zorgen dat zijn water altijd schoon was, en hoe ze hem goed moesten borstelen zodat zijn vacht mooi en gezond bleef. Het was een ritueel geworden, een moment van rust en verbondenheid in de vroege ochtend.
Ster had ondertussen zijn eigen ritueel ontwikkeld. Elke ochtend begroette hij de meisjes met een vrolijke hinnik, alsof hij hen wilde laten weten dat hij klaar was voor wat de dag ook zou brengen. Hij had snel geleerd dat de komst van Emma en Lotte altijd iets leuks betekende, of het nu eten, spelen of gewoon wat knuffeltijd was.
Na het ontbijt besloten de meisjes dat het tijd was om Ster mee naar buiten te nemen voor wat beweging. De ochtendmist begon langzaam op te trekken, en de zon brak door, wat een zachte gloed over het weiland verspreidde. Het gras was nog nat van de dauw en glinsterde als duizenden kleine diamantjes in het zonlicht.
Ze hadden een eenvoudig halster voor Ster gekocht, en nu was het tijd om te zien hoe hij daarop zou reageren. “Oké, Ster,” zei Emma terwijl ze het halster tevoorschijn haalde. “We gaan iets nieuws proberen vandaag.”
Ster snoof nieuwsgierig aan het halster, en hoewel hij even aarzelde, liet hij het toe dat Emma het om zijn hoofd deed. Lotte hield een emmer met wat lekkernijen gereed, klaar om hem te belonen zodra hij het goed deed.
Het duurde even voordat Ster helemaal gewend was aan het gevoel van het halster om zijn hoofd, maar na een paar minuten leek hij het te accepteren. Emma en Lotte wisselden een opgeluchte blik. Dit was weer een kleine stap in de goede richting.
“Laten we een wandeling maken,” stelde Lotte voor. Ze pakte de lijn vast en begon langzaam te lopen, Ster volgde haar voorbeeld, zij het met enige aarzeling.
Het was een prachtige ochtend voor een wandeling. Terwijl ze door het weiland liepen, begon Ster steeds meer te ontspannen. Hij nam grote stappen en leek de omgeving in zich op te nemen met zijn heldere ogen. De meisjes hielden hun pas rustig, om ervoor te zorgen dat Ster zich niet onder druk gezet voelde.
“Ik denk dat hij het wel leuk vindt,” zei Lotte zachtjes. Ze hield de lijn stevig vast, maar zorgde ervoor dat er voldoende speling was zodat Ster zich vrij kon bewegen.
“Hij doet het geweldig,” antwoordde Emma. “Misschien kunnen we dit elke ochtend doen, zodat hij gewend raakt aan wandelen met het halster.”
Ster begon zelfs af en toe te snuffelen aan het gras of een struik langs het pad, alsof hij alles wilde ontdekken wat zijn nieuwe thuis te bieden had. De meisjes konden niet anders dan glimlachen om zijn nieuwsgierigheid.
Na een tijdje kwamen ze bij een klein beekje dat door het weiland stroomde. Ster hield abrupt halt, zijn oren naar voren gericht en zijn neus in de lucht. Het was duidelijk dat het kabbelende water nieuw voor hem was.
“Laat hem even wennen,” zei Emma terwijl ze haar hand op Lotte’s arm legde. “Het is de eerste keer dat hij een beek ziet. Misschien is hij een beetje bang.”
Lotte knikte en wachtte geduldig, terwijl Ster voorzichtig dichterbij stapte. Hij boog zijn hoofd naar beneden en snoof aan het water, alsof hij probeerde te begrijpen wat het was. Na een paar seconden, waarin hij leek te besluiten dat het niets gevaarlijks was, stak hij zijn neus in het water en dronk een paar slokken.
“Goed gedaan, Ster!” juichte Lotte zachtjes. Ze gaf hem een stukje appel als beloning, en Ster at het op met zichtbare tevredenheid.
De wandeling terug naar de schuur verliep soepel. Ster leek meer op zijn gemak en volgde de meisjes zonder aarzeling. Toen ze de schuur weer bereikten, stond de zon al hoog aan de hemel en was de mist volledig verdwenen.
“Wat denk je, laten we hem even uitrusten en dan vanmiddag iets anders proberen?” stelde Emma voor terwijl ze het halster voorzichtig van Ster’s hoofd haalde.
Lotte knikte. “Ja, laten we dat doen. Misschien kunnen we hem laten kennismaken met wat speeltjes of hem wat laten rennen in het weiland.”
De rest van de dag verliep in een soortgelijke ontspannen sfeer. De meisjes brachten de middag door met het oefenen van kleine commando’s met Ster, zoals stil blijven staan en volgen. Het was duidelijk dat Ster leergierig was, en hoewel hij soms afgeleid raakte door iets interessants in het gras, luisterde hij over het algemeen goed naar wat de meisjes van hem vroegen.
Tegen de tijd dat de avond viel, was Ster moe van alle nieuwe indrukken. Hij knabbelde tevreden aan wat hooi in zijn stal terwijl de meisjes afscheid van hem namen voor de nacht. Ze hadden een kleine radio in de schuur gezet, en Lotte zette zachtjes een liedje op terwijl ze hem nog een laatste aai over zijn neus gaf.
“Tot morgen, Ster,” zei ze zachtjes.
“Droom maar lekker,” voegde Emma toe terwijl ze de schuurdeur sloot.
Die avond, terwijl de meisjes in bed lagen, bespraken ze de dag. Ze waren tevreden over de vooruitgang die ze hadden geboekt en begonnen voorzichtig te dromen over de toekomst. Ze hadden het gevoel dat ze echt een verschil maakten in het leven van Ster, en dat gaf hen een gevoel van voldoening dat ze nooit eerder hadden gevoeld.
“Denk je dat hij ooit groot genoeg zal zijn om te rijden?” vroeg Lotte terwijl ze zich omdraaide in haar bed.
Emma lachte. “Misschien wel. Maar daar hoeven we nog niet aan te denken. Laten we eerst maar zorgen dat hij zich helemaal thuis voelt hier.”
Lotte glimlachte in het donker. “Ja, dat is waar. Maar het is leuk om erover na te denken, toch?”
“Absoluut,” antwoordde Emma. “We hebben nog zoveel om naar uit te kijken.”
En met die gedachten vielen de meisjes in slaap, terwijl Ster in de schuur naast hen rustig lag te dromen. Ze waren allemaal thuisgekomen, en het was nog maar het begin van hun avonturen samen. ×