30-11-2021
De man die even dood wilde
Er zijn heel veel boeken geschreven die gaan over het (zelfgekozen) levenseinde. Veelal prachtige boeken over verdriet maar ook opluchting, die vaak uit de eerste hand geschreven zijn om ons deelgenoot te maken van wat familie(s) op dit vlak hebben meegemaakt of doorgemaakt. Zo niet dit boek. Het gaat feitelijk over hetzelfde onderwerp, maar is geheel geschreven in briefvorm. Omdat het (zelfgekozen) levenseinde blijkt te vragen om rust en verdieping spreken drie mensen af om dit te doen door elkaar te gaan schrijven. Hans, de hoofdpersoon, schrijft meer dan honderd briefen aan twee dierbaren, Sofie en Maarten. Doordat deze twee totaal verschillend zijn van karakter en achtergrond, leidt dit tot een fascinerende verbreding en verdieping van het onderwerp. De consequente briefvorm zorgt er tevens voor, dat het boek enorm compact geschreven is. Iedere bladzijde zet opnieuw aan tot nadenken en voelen hoe je er als lezer zelf in staat. Is een langer leven een mooier of beter leven? Wat is het beste moment om te sterven, en wat het slechtste? Hoe kun je volop van het leven genieten, maar er toch niet aan gehecht zijn? De brieven geven inzicht in de consequenties van de keuze voor eigen regie van het levenseinde, maar leiden niet tot een conclusie. Ze nodigen de lezer eerst en vooral uit om zelf een standpunt te kiezen en dat te onderzoeken. De tekst op de achterflap wordt naar mijn mening volledig waargemaakt: "Voor wie zich wil laten verrassen bij het nadenken over de dood, is dit boek een aanrader. Heb je dit boek gelezen, dan kan het onderwerp niet meer onbesproken blijven in je eigen leven en denken." Aan alles is te zien, dat de schrijver Marc J.M. Petit enorm goed thuis is in dit gevoelige onderwerp. Hij weet als geen ander over te brengen, dat er binnen dit thema geen vanzelfsprekende keuzes zijn.
Boeiend van het begin tot het eind
Roept veel verrassende vragen op
Geplaatst door Dick
uit Deventer , leeftijd 60-69
Waardeert het boek met een 9.5 uit 10