Fragment

‘Misschien moet je ook je bovenkant bedekken,’ zei Morrigan, ze duwde een weerbarstige blonde lok achter haar oor, ‘want die is ook nogal aantrekkelijk.’
Forrest lachte luid, ze zei meestal wat ze dacht en dat was een verademing na alle omwegen, waar de meeste meisjes mee aangaven wat ze van hem wilden.
‘Kan je daar niet tegen?’ vroeg hij geamuseerd.
‘Ik hou me in,’ plaagde ze terug.
Forrest keek haar aan. Hij kende haar al heel zijn leven. Een stevige blondine met het hart op de tong. Niet een krachtige heks, maar ze wist, net als haar moeder, ontzettend veel van kruiden.
Hij hield van haar zachte ronddingen en het feit dat als hij met haar uit eten ging, hij nooit salade of water hoefde te bestellen.
Hij beschouwde haar dan ook als zijn beste vriendin. En daarom vertelde hij haar ook van zijn optreden in het Poptheater.
‘Wauw,’ ze ging op het voeteneinde van zijn bed zitten, ‘en nu ga je voortaan met hen optreden? Hebben ze ook niet die zangeres? Hoe heet ze ook alweer? Netty?’
Forrest keek haar verbaasd aan, terwijl hij een mok koffie in zijn hand liet verschijnen. ‘Thee?’
Ze knikte.
‘Netty, ja,’ beaamde hij.
‘Zij is niet zo goed,’ vond Morrigan.
Hij keek haar verbaasd aan, hij was verrast dat ze de groep kende.
‘Ze zingt niet vanuit haar hart, maar meer met haar ego,’ vond ze en blies in haar mok.
De geur van de thee deed haar vragend opkijken.
‘Passiebloem?’
‘Wat?'
‘Er zit passiebloem in deze thee, waarom Forrest?’
‘Geen idee?’ zei hij vragend.
Ze keek hem onderzoekend aan.
‘Uit gewoonte of om mij te verleiden?’
‘Is er een goed antwoord?’ vroeg hij.
‘Nee,’ ze lachte.
Hij liet zijn hand over de mok gaan en ze rook de sterre munt en knikte tevreden.
Stiekem bestudeerde hij haar en wilde weten of haar verkering met Ferry echt uit was.
‘O ja,’ zei ze, ‘je houd van mij en dan ben ik de belangrijkste in je leven en niet iedere andere rok die voorbijkomt. Ondanks haar luchtige antwoord zag hij iets van verdriet in haar ogen.
‘Soms denk ik wel eens dat het komt, omdat ik niet zo slank ben als al die meiden,’ verzuchtte ze.
‘Wat een onzin,’ vond Forrest, ‘je bent prachtig!’
Ze schoot in de lach.
‘Dat zeg je alleen maar om me te troosten.’
‘Echt niet,’ zei hij, ‘je bent prachtig, zoals je bent.’
En hij drukte een kus op haar hoofd, hij kon zich gewoon geen leven zonder haar voorstellen.
‘Klinkt leuk,’ zei ze en hij voelde haar onzekerheid en haar verdriet.
‘Morrigan,’ hij trok haar van het bed af in zijn armen, terwijl hij de mok thee op tafel liet verschijnen.
‘Niet doen,’ zei hij, ‘kraak jezelf niet af ‘.
Hij sloeg zijn armen om haar heen, ze probeerde zich in te houden, maar zijn begripvolle stem en zijn troostende armen deden haar breken. Hij schrok van de pijn die uit haar vrijkwam en hield haar stevig vast. Opeens werd hij zich wel heel erg bewust van haar zachte lichaam tegen het zijne.
Er was een serieuze blik in zijn blauwe ogen, toen hij zich opeens boos afvroeg waar die pijn vandaan, kwam die hij in haar voelde.
‘Is er meer dan alleen je frustratie en liefdesverdriet?’ ×