Fragment
Het zou de laatste dag van zijn leven zijn.
Voordat hij onder een zwaar tapijt van morfine niet alleen het bewustzijn maar ook zijn leven zou verliezen, liet hij haar bij zich komen.
‘Ik geef je de sleutels van mijn studeerkamer. De code van de kluis krijg je alleen als je mij alles vergeeft.’
‘Pap, je weet dat ik dat niet kan, je krijgt van mij nooit een blanco cheque voor het hiernamaals en je weet heel goed waarom.’ Hij smeekte haar. ‘Alsjeblieft, gun mij een vredig heengaan en jezelf een gerust hart, doe het voor je eigen gemoedsrust. Je zult het jezelf nooit vergeven.’
‘Misschien niet.
Maar beter dat, dan jou vergeven.’ Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd, draaide zich om en liep met een krachtige stap de kamer en het huis uit. Haar diepblauwe ogen vol grote tranen. Het was de laatste keer dat ze hem levend zag.
×