Fragment

“Ben je tevreden met het resultaat?”
Het duurde even voordat het tot me doordrong waar de stem vandaan kwam. Ik draaide me om en zag An een paar meter verderop aan de tuintafel zitten en naar me kijken. Ze was heel benieuwd naar wat ik van het eindresultaat vond, maar hield zich stil. Even opperde ik dat de stem bij het beeld vandaan kwam, alsof het zijn ziel was die mij de vraag stelde. Uiteindelijk merkte ik dat ik het zelf was.
“Nou, ben je tevreden met het resultaat?”

Natuurlijk was ik tevreden met het resultaat. Meer dan dat zelfs. Ik was verrukt. Er stond een prachtig beeld voor me. Ik had het in de loop der maanden zien veranderen van de ruwe steen die we samen hadden gekocht naar het glanzende zwarte beeld dat nu in al zijn glorie op de sokkel voor me in de tuin van An stond.
Ze had hem een dag eerder op een mooie plek laten neerzetten door haar twee kleinzonen. Je kon hem vanuit elke plaats in de tuin zien staan. Het polijstwerk van de afgelopen weken had z’n vruchten afgeworpen. Hij schitterde in de warme zonnestralen van deze vroegzomerse dag. Voorzichtig bewoog ik mijn vingers langs de gladde randen. Als ruwe steen was ie voornamelijk grijsachtig bruin geweest, met hier en daar een groentint. Van de zwarte kleur was toen nog niets te zien. En nu zat alleen aan de voorzijde een deel dat nog enigszins groen was.
Ik keek naar het gat dat ze in het beeld had gemaakt en zag het kleine stukje steen dat ze er los in had gelegd. Het zorgde ervoor dat je niet direct door het gat naar de andere kant kon kijken.
“Het is een prachtig beeld,” antwoordde ik zachtjes met een brok in m’n keel.
“Dat bedoel ik niet,” hoorde ik mezelf weer zeggen. “Dat weet je best wel. Mijn vraag gaat niet om het beeld. Ik heb het over je verhaal. Ben je daarover tevreden?”
Ik dacht terug aan ons project, zoals dat het afgelopen jaar was verlopen. ×