Fragment

“Falinn, Falinn, Falinn!”
Het schaars verlichte podium was een duidelijk baken. De warmte van de lampen liet het stof in de lucht zien.
Alleen de eerste drie rijen van de mensen was zichtbaar, daarna kwam een vage zwarte ruimte met contouren.
Niet alleen de lampen gaven warmte, ook de vele lichamen dicht opeengepakt, dansend, gillend, joelend.
Ik greep opnieuw de oude Fender, mijn trouwe metgezel. Ik besloot met een nieuw lied af te sluiten. Het was een ballade en ik zong deze in Schots-Gaelisch een oude Keltische taal. Mijn Fender zong met me mee over de pijn, het verdriet en de eenzaamheid. Over een verloren leven, een verloren liefde en een verloren toekomst.
Het werd steeds stiller in de zaal. Ook al verstond men de woorden niet, de emoties kwamen wel aan. Dat kon ook niet anders omdat ik ze daar vrijliet.
Daar in de spotlights, op het podium in die grote theaterzaal, daar mocht het allemaal zijn. Daar kon ik het vrijlaten zonder gevaar, zonder dreiging. Daar kon ik zijn wie ik eigenlijk was.
Open en bloot, voor even. Daar was het veilig omdat ik daar de baas was.
De klanken stierven langzaam uit en het applaus zwol aan.
Het deed me levend voelen, het bloed stroomde sneller door mijn lijf. Het voelde alsof ik ertoe deed, alsof er even naar me geluisterd werd. Alsof mijn bestaan nog een reden had.
Ik boog diep voor mijn publiek. Dankbaar dat ik door hen kon ik doen wat ik deed. Ik sprong van het podium af terwijl de band nog drie minuten doorspeelde. Zo had ik een veilige exit naar de kleedkamer.
Daar plofte ik neer in een rode kuipstoel en dronk het klaargezette flesje water in een keer leeg. Mijn keel was me dankbaar. Mijn haren plakten aan mijn voorhoofd onder die spierwitte pruik. Trok het ding van mijn hoofd en gooide de zwarte mantel van me af. Ik keek in de spiegel en zag dat de zwarte witte schmink, die mijn gelaatstrekken gedeeltelijk verborg, nog steeds intact was ondanks dat ik zo zweette.
Ik waste mijn gezicht met de speciale remover die Diana voor dat doel had neergezet en sprong daarna onder de douche.
Heerlijk. Het zweet afspoelen en als laatste even de steenkoude waterstraal op mijn lijf voelen, zolang ik het kon volhouden.
Het schrikeffect en de pijn die het uiteindelijk deed, gaf mij een lekker gevoel.
Ik trok mijn spijkerbroek en beha aan en zocht naar mijn wijde trui met de grote capuchon. Een paar druppel water gleden vanuit mijn haar langs mijn nek over mijn rug, het was bijna een erotisch gevoel.
Er werd op de deur geklopt, een snel dof ritme.
“Binnen.”
Ik zag het vragende gezicht van Mace de drummer, om de hoek van de deur verschijnen. “De jongens en ik gaan nog even de stad in,” meldde hij. Ik knikte, de volgende dag traden we nog een keer op in hetzelfde theater, dus waarom ook niet. We hoefden niet te reizen.
Mace stapte brutaal de kleedkamer binnen en sloot de deur. Hij toornde hoog boven me uit, wat niet zo heel moeilijk was met mijn lengte van net 1 meter 70.
“Alles goed met jou Mirrin?” vroeg hij en zijn blik gleed brutaal over mijn lijf en bleef rusten op mijn borsten alsof hij keurde wat hij zag. Zijn geile blik deed me reageren.
“Misschien,” zei ik zacht en voelde de rush van het optreden nog door me heentrekken. Seks verlengde dat gevoel, wist ik.
Hij grijnsde alsof hij wist waaraan ik dacht en trok me ruw naar zich toe. Mijn vingers ontknoopten haastig zijn jeans. Ik kon al duidelijk zien hoe hard ik hem maakte en glimlachte omdat ik de controle had. ×