Fragment
Zijn plan was gedurfd, excentriek, quasi onuitvoerbaar. Toch was het noodzakelijk. Het eerste deel was bereikt: de middelen. Nu moest hij de mensen zien te vinden om het uit te voeren. Daarvoor had hij Dimi en Patrizia nodig. Alleen zou hij het nooit kunnen bolwerken. Het ontbrak hem aan tijd. Hoeveel geld hij ook bezat, tijd ging voor iedereen even snel voorbij. En om zijn kinderen te overtuigen had hij de hulp nodig van Nuria en Tara. Zij waren cruciaal, net zoals zij altijd al waren in het hele verhaal.
Zou tante Christina en Roie dit al voorzien hebben in 1978? Het leek wel een totaal andere wereld geworden. Eerst Nuria, en dan Tara, daarna zouden Dimi en Patrizia wel volgen. Het was gedaan met geheimdoenerij. Hij ging al zijn kaarten op tafel moeten leggen. Als hij het gehele plaatje zou uitleggen, kon het niet anders dan dat ze hem zouden volgen.
Nuria volgde haar man naar zijn muziekkamer. Hij sloot de deur achter hen en zette, zoals gewoonlijk, een plaat op. Het was het debuutalbum van Pink Floyd, “The piper at the gates of dawn”. Matt kreeg de voorbije nacht nogmaals zijn droom van de dansende muzen aan de rand van het bos bij dageraad, dartel rondspringend op de deuntjes van de schalmeispeler.
Hij legde alles een laatste keer uit, al had hij de meeste zaken eerder al verteld, maar nu was het belangrijk om alles in de juiste context te zien; vooral de samenhang ervan was belangrijk. Alles maakte immers deel uit van hetzelfde grote plan.
×