Fragment

Inleiding

In 1998 werkte ik bij kabelexploitant Casema in Delft als helpdeskmedewerker. Ongewild raakte ik daar betrokken bij overheidsintriges: een machtsconflict binnen het Nederlandse militaire inlichtingenwezen werd op de bedrijfsvloer van Casema uitgevochten. De doofpotgeneraal brengt hiervan verslag uit en volgt de ontwikkelingen in deze onverkwikkelijke affaire tot op heden.

Deze spionagethriller is een autobiografie waarin mijn ervaringen met geheime diensten staan beschreven. Ik geef ook uitleg bij wat mij is overkomen. Daarbij heb ik deze geschiedenis echter niet groter of politieker willen maken dan zij is. Weliswaar wordt in binnen- en buitenlandse media De doofpotgeneraal keer op keer een ‘Srebrenica-­boek’ genoemd, deze benaming geeft een enigszins vertekend beeld. Het beschrijft een zaak die zich in de Hollandse polder afspeelt en slechts deels toespitst op het achterhouden van het beruchte fotorolletje van de val van Srebrenica.

Niets hierin is verzonnen. Alleen hebben enkele personen een andere naam gekregen om hun privacy te beschermen. Zo zijn onder meer de namen geanonimiseerd van de argeloze burgers aan het werk bij Casema, die ondervonden dat er een heuse spionnenstrijd over hun hoofd werd uitgevochten.

De tekst is geactualiseerd. Na de eerste druk zijn er hoofdstukken toegevoegd waarin nieuwe ontwikkelingen worden toegelicht. Toen de tweede editie uitverkocht raakte, heb ik bovendien voor een beter begrip een en ander herschreven. In deze derde druk zijn enkele alinea’s over bijzaken geschrapt en andere bijgevoegd. Zo heb ik aan het papier toevertrouwd hoe het voelde om door de Staat te worden tegengewerkt. Hoewel het destijds ledigen van deze gifbeker pijnlijk was, is het bevrijdend dit nu een plaats te geven (pagina’s 101–105).

Als burger is het niet eenvoudig om je te verdedigen tegen een staatsapparaat. Steun van politici, journalisten en academici maakt het echter lastiger om het leven van de burger in kwestie te verstoren zonder dat dit repercussies heeft. Ter vergaring van deze steun heeft de eindredactie zich met ijver ingezet. En met succes – reeds voor publicatie ontving dit boek de zegen van personen van gewicht.

De lezer zal de vele aanbevelingen in dit boek wellicht niet zijn ontgaan. Deze worden hier niet zozeer voor de sier breed uitgemeten. Als auteur van een spionnenexposé is het – tragisch genoeg – noodzakelijk mij te wentelen in een haag van bescherming.

Op pagina 202 is het notenapparaat te vinden met verwijzingen naar correspondentie, rapporten, parlementaire en juridische stukken, krantenartikelen et cetera. Daarnaast zijn er twee Word-­bestanden die aan de basis liggen van dit boek: Het betreft als eerste een document met minutieuze aantekeningen, opgesteld toen ik in 1998 solliciteerde bij de krijgsmacht. Aansluitend werd ik bij Casema geconfronteerd met militaire inlichtingenmachinaties. Mijn observaties tekende ik op in een verslag dat eveneens gedetailleerd getuigt van de plotwendingen in deze saga.

Bij het schrijven van De doofpotgeneraal ben ik niet overhaast te werk gegaan. Veel vrienden hebben meegedacht en geholpen om deze gevoelige affaire op een correcte en verantwoorde manier over het voetlicht te brengen.

Zo dank ik de journalisten Marco Bakker en Arnoud van Soest voor hun eindredactionele hulp, en persfotograaf John Melskens voor het auteursportret genomen in het Ministerie van Defensie. Daarnaast ben ik Tom Mikkers, Metje Blaak, Michael Wynne, Harry van Bommel, Jeroen Stam en Christ Klep erkentelijk voor hun adviezen. Waardevolle steun kwam ook van de Bosniëveteranen kolonel buiten dienst Charlef Brantz en Derk Zwaan, de Balkanactivisten Caspar ten Dam, Jolies Heij, Dzevad Kurić en Jehanne van Woerkom, de Srebrenica-­advocaten Marco Gerritsen en Simon van der Sluijs, alsmede mijn wijlen oom Frans Erkelens en zijn impresario Ian Knoop.

Ook ben ik mijn advocaat Jurian van Groenendaal dank verschuldigd. Nadat dit boek in 2015 in onderwerp werd van rechtszaken, voorkwam hij dat het voor altijd in de doofpot verdween. Gerelateerde nieuwsvideo’s en achtergrondartikelen zijn te vinden op de website dedoofpotgeneraal.nl.

— Edwin Giltay, Den Haag, 2022 ×