Fragment

...langzaam bekruipt haar een onrustig gevoel. Hij zal toch niet weer iets aan het bouwen zijn? Als ze om zich heen kijkt valt het haar op dat het eigenlijk heel stil is op het strand. Maar wat is dat nu? Verderop liggen heel veel mensen heel dicht bij elkaar. Waarom is het daar veel drukker dan dicht bij haar? Zou dat iets te maken kunnen hebben met haar vriendje? Langzaam kijkt ze achter zich, een beetje bang voor wat ze zal gaan zien. Als ze zich omdraait kijkt ze tegen een hele hoge muur aan van… zand. Ze weet zeker dat die muur er daarstraks niet stond. Dat weet ze heel zeker. Ze staat op en loopt achteruit. Voor haar staat een enorm kasteel. Een kasteel van zand. Ze kreunt en slaat haar handen voor haar mond. ‘Oh nee, Superheld, wat heb je gedaan?’, fluistert ze. Mensen komen nu op haar af en bevestigen wat ze al dacht. Superheld heeft dit kasteel gemaakt, maar als ze naar hem vraagt weet niemand waar hij nu is. Ze loopt om het kasteel heen en komt bij de ophaalbrug. ‘Een ophaalbrug?’, stamelt Klaartje. ‘Ook nog een ophaalbrug?’ Plotseling schatert ze het uit van het lachen. Het kan er toch ook maar één zijn die zo’n groot zandkasteel kan bouwen en ook nog in zo’n korte tijd! En gewoon met een schepje hè?! Ze rent over de ophaalbrug en bekijkt de binnenkant van het kasteel. Ze ziet een paar huisjes, straatjes en een parkje met bomen. Dat alles gewoon van alleen maar zand. Het is een echt kasteel met van alles erop en eraan. Ook andere mensen komen nu kijken en ook zij zijn erg onder de indruk van wat Superheld nu weer heeft gemaakt. Het is ook heel bijzonder! Eén ding snappen ze met z’n allen niet: waarom staat er een grote, echte koelkast in het midden op het pleintje onder een parasol van zand? ×