Fragment
Er was geen weg terug. De doos van Pandora was open; dat was de premier inmiddels duidelijk. Niets doen was geen optie. Nu er geen weg terug meer was, hoe dan verder? God mag het weten. Of Allah misschien?
Er was geen denken meer; alleen bewustzijn van zichzelf als onderdeel van de grootsheid van de natuur en het universum. Hij bleef langzaam, regelmatig en diep ademhalen. Hij verzonk steeds dieper in trance. De onpeilbare diepte, die hij voelde aankomen, waarin hij zou kunnen verzinken, maakte hem licht angstig. Bang om misschien de controle over zichzelf te verliezen. Hij liet zich toch gaan, nog dieper en dieper. Toen gebeurde het: in een flits een gevoel van te vallen in het niets. Eigenlijk te zweven, een lichtheid en weldadig zelfbesef. Een ongekende vredigheid overviel hem. Maar heel andere gevoelens; alsof hij ineens was veranderd in een ander persoon. Hij voelde geen angst meer in deze vreemde, andere werkelijkheid.
Later in dat jaar, op 10 december, de sterfdag van Alfred Nobel, stonden Hiresh Iravathi en Maria Visser in het raadhuis van Oslo om de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst te nemen, uitgereikt door de voorzitter van het Noors Nobelcomité. Een terechte onderscheiding voor twee bijzondere mensen.
Het was de allerlaatste Nobelprijs voor de Vrede..!
×