Fragment
Als enige toeristen zijn wij toch enigszins een bezienswaardigheid en duurt het niet lang of een Cubaan maakt zich los van een tafel. Hij loopt naar mij en brengt zijn hoofd vlak bij mijn rechteroor.
“Señor, mag ik even dansen met je vrouw?”
Hiervoor heb ik haar vertaling niet nodig, ik snap deze. Zijn gebaren helpen er overigens wel bij. Verrast door deze, toch wel keurige werkwijze, wil ik absoluut niet degene zijn die zijn muzikale dansmiddag vergalt.
“Tuurlijk mag je met haar dansen, zij vindt dat ook hartstikke leuk”.
Ik ben genoodzaakt om zijn vraag in Engels te beantwoorden maar onder begeleiding van een uitnodigende armzwaai snapt hij precies wat ik bedoel.
Stoïcijns negeer ik de boos kijkende ogen van Manu en doe net of haar woedende blik niet voor mij bestemd is. Snel vraag ik nog wel even of ze de fotocamera wil achterlaten. Tenslotte heeft het thuisfront ook behoefte aan informatie.
×