Fragment

Brenda stapte in haar oude Golfje en reed naar Tamara. Het was maar een ritje van 20 minuten maar als het echt druk was kon ze er rustig dubbel zo lang over doen. Van-daag was het gelukkig rustig op de weg en al snel reed ze de straat in.
Voor de deur herkenden ze al de auto’s van haar zus en Claire. Tamara was een lange weg gegaan en het was haar zeker niet komen aanwaaien maar soms voelde Brenda wel iets van een lichte jaloezie. Ze gunde haar vriendinnen heus wel een goed leven maar ze gunde het zichzelf ook. Altijd als ze zich zo voelde realiseerde ze zich al snel dat ze het ook aan zichzelf te danken had.
Zij was gestopt met werken en had nu eenmaal 3 kin-deren, Tamara had een bloeiende carrière en nooit kin-deren gewild en Claire, achja, Claire was nu eenmaal geboren met een gouden lepeltje in haar mond. Een vlekkeloze jeugd bij bijzonder welvarende ouders, daar-na een nog welvarendere echtgenoot die haar op handen droeg. Tja, een makkelijk leventje dus.
Het was niet anders. Ze was evengoed gek op haar vriendinnen en zou nooit zonder ze willen, het idee al-leen al zeg, ze..
‘Tuut Tuut! Earth to Brenda! Earth to Brenda! Hello, wakie wakie!’
Brenda schrok zich rot van het harde getik tegen haar zijraampje. Bianca keek haar grijnzend aan.
‘Had je mij niet in de gaten?’
‘Nee! Haha, echt totaal niet, ik zat een beetje in gedach-ten denk ik.’
Ze stapte snel uit en omhelsde haar zus.
‘Waarover?’
‘Eh, wat?’
‘Waarover zat je zo diep in gedachten? Kinderen moei-lijk? Tom moeilijk?’
‘Dat laatste.’
De voordeur vloog open en Tamara vroeg op vrolijke toon ‘Welk laatste? Wat laatste? Toch niet de laatste Chardonnay Sunday?’
‘Haha, nee, mijn zusje heeft weer eens wat gezeur met Tom.’
Tamara omhelsde haar.
‘Ach jeetje, is het weer zover? Kom aan, ik schenk je een extra groot glas in, dan kun je ons uitgebreid alles vertel-len.’
Ze liepen achter elkaar naar de woonkamer waar Claire al met een glas koele witte wijn op de Chesterfield zat.
Ze sprong op en omhelsde Brenda en Bianca.
‘He ja, vertel Brennie, wat voor belangrijke zaken heeft hij nu weer die voorgaan? Zonder hem vergaat het hele onderwijs in Amsterdam tenslotte dus vertel!’
Terwijl Tamara haar een goed gevuld glas wijn aangaf moest Brenda wel een klein beetje lachen.
Het was waar. Zoals Tom soms deed zou je bijna denken dat hij in zijn eentje verantwoordelijk was voor het gehe-le onderwijs in Amsterdam, van elk kind dat er maar naar school ging in deze miljoenenstad.
Het was ook eigenlijk bizar als je er goed over nadacht.
‘Ja weet je, het zal vast wel aan mij liggen, ik ben ook niet altijd de leukste in huis. De kinderen en het huis-houden, het vreet tijd. Ik ben de hele dag maar bezig en in de weer met ze en dan wil ik in de avond gewoon graag met mijn voetjes op de bank en lekker samen zijn en dan moet hij weer naar 1 of andere jeugdvereniging of sportclub of weet ik veel en daar gaat dan onze tijd sa-men. Als we dan eindelijk in bed rollen bedenk ik mij elke avond weer dat ik het morgen anders zal doen maar het lukt nooit, elke dag is gewoon hetzelfde.’
Brenda nam een slok.
‘Ja maar Brennie, dat is toch niet alleen maar jouw ver-antwoordelijkheid? Jullie hebben toch samen en met elkaar een huwelijk, dus dan zijn jullie daar alle 2 bij, toch?’
‘Claire, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We heb-ben gewoon in onderling overleg besloten dat toen ik zwanger was van Luuk ik voorlopig zou stoppen met werken. We wilden geen van beiden dat de kinderen zo’n onpersoonlijke jeugd zouden krijgen met oppas-moeders en kinderdagverblijven en zich op zondag af-vragen wie toch het vlees aansnijdt.’
‘Nee maar ondertussen is dat dus wel aan de gang he, want hij is er eigenlijk alleen maar op onze Chardonnay Sunday voor de kinderen en zelfs dan doet hij nauwelijks moeite of zie je dat anders?’
Bianca had het op snerpende toon gezegd en keek haar bijna boos aan.
Brenda wist even niet hoe ze er op moest reageren.
‘Nouja, hij is er wel altijd he, ik heb eigenlijk nog nooit de zondagmiddag met jullie afgezegd. Het gaat mis-schien wel onder protest maar hij doet het wel.’
‘Jep en zo is hij dus inderdaad de man die op zondag het vlees aansnijdt, of in jullie geval de broodjes smeert, of doe jij dat ook nog steeds voordat je aan onze borrel be-gint? En als onze zondagmiddag bij jou thuis is, is hij vrijwel altijd weg en zorg je dus alsnog voor de kinderen van ze want even meenemen naar zo’n gezellige sport-vereniging doet hij dan ook niet, toch?’
‘Jeetje Bianca, je hebt opeens wel heel erg de pik op Tom he? Wat mankeert je? Ik dacht dat je het zo goed kon vinden met Tom!’
Bianca bestudeerde haar glas en haar wangen kleurden rood. ×