Fragment
De fotograaf gaf haar die ruimte. Toen de klok té laat wees nam de fotograaf de regie weer over en verzocht Tante aan de kant te gaan en hem weer even ruimte te gunnen voor zijn werk. Natuurlijk wilde ze dat, maar deed dat in stapjes. Stapje té kort, nog een stapje ach-teruit. Ik zie de fotograaf kijken en wil Tante vanaf de bok met zweep even op haar schouder tikken. Ik dacht ik trek haar aandacht en vraag gewoon wat anders, waar ze woont of zo. Om haar even af te leiden. Mijn zweep tikt haar schouder, paard beweegt zijn hoofd, trekt aan het leidsel, beweegt dus mijn hand en daar ligt de pruik van Tante op straat. De stilte doorbrak Tante zelf. Gie-rend van het lachen stond ze een beetje gebukt met x-benen en riep ze: ‘Ik pies in mijn broek van het lachen, schuift dat ding zo van mijn harses. Als ik zo die foto’s van me ijge vanmorguh had genomen hat ik me ijge niet eens herkend.’ Echt Tante was Te. Véél té leuk.
×