Fragment

In de afgelopen drie jaar dat hij hier werkte, had Michael nog nooit zo’n grote chaos meegemaakt op de redactieruimte. Bijna iedereen was aan het bellen, er liepen mensen met vellen papier in en uit de ruimte en niemand leek nog door te hebben waar ze mee bezig waren. De regisseur zat samen met Wouter Meindertsma in een hoek een aantal vragen door te nemen. Michael ging er van uit dat Wijbrand Sommer hier ook wel ergens rond zou lopen, maar hij had hem het laatste kwartier niet meer gezien. Misschien was hij weer opnieuw naar de grimeur gegaan of zat hij samen met de gasten van vanavond in de kantine om naar het nieuws te kijken. Ze hadden nog tien minuten voor ze live zouden gaan. ‘Het wordt nu toch wel tijd om iedereen bij elkaar te roepen,’ dacht Michael, maar de regisseur was nog steeds in gesprek met Wouter. 

De andere kant van de telefoonlijn ging nu eindelijk over, hoorde Michael en even later kwam er een vrouwenstem aan de lijn.
“Ja goeienavond,” begon Michael meteen zijn verhaal, “U spreekt met Michael Davitt van het tv-programma ‘Sommer en Meindertsma’. Wij gaan zometeen de uitzending in en ik vroeg me af of u daarin een ooggetuigenverslag zou willen geven.”
“Oh meneer, daar heb ik op dit moment echt geen tijd voor,” zei de vrouw aan de andere kant van de lijn. Ze klonk gestrest.
“Ze brengen hier nog steeds gewonden binnen en we hebben iedereen nodig om die mensen te helpen.”
“Klopt het dat een van de gewonden inmiddels is overleden?” vroeg Michael, die haar opmerking negeerde.
Dat gerucht was een half uur geleden op twitter verschenen, maar tot nu toe was het nog niet bevestigd.
“Daar kan ik op dit moment geen uitspraken over doen. Meneer, ik heb hier echt geen tijd voor.”

Op de achtergrond hoorde Michael verschillende mensen schreeuwen.
“Is er dan misschien iemand anders die we voor onze uitzending kunnen benaderen? Een van de lichtgewonden misschien?”
De vrouw had opgehangen.
  ×