Fragment

Een naar begin, van een tikje naar mens. Op dit moment weet ik dat ik een gefrustreerd mens ben. Mijn hart doet letterlijk pijn, ik voel me lelijk, vervreemd van mijzelf, ik ben de draad kwijt, kan geen touw aan elkaar knopen en ben dus constant als een kip zonder kop aan het schreeuwen en aan het vloeken wanneer iets niet goed gaat. Ik hou ervan om af en toe een glaasje wijn te nemen. Meestal is lekker eten pittig en scherp. Als ik een glas wijn of een borrel neem, dan snak ik naar nog één. Daarna houdt het ook echt op. Als ik lekker wil eten, dan neem ik ook wat lekkers. En dan blijft het ook daarbij. Ik kan niet constant een glas wijn en een borrel nemen en ook niet constant lekker eten. Mijn ziel en lichaam reageren alsof ik het giftigste gif ter wereld heb ingenomen. Waarom heb ik dat? Ik heb zowel thuis zelf als officieel in het laboratorium een nier test gedaan. Er is niks aan de hand met mijn nieren en ook niet met mijn lever. Waarom kan- en of mag ik niet genieten van wat lekker is en vooral niet genieten van wat mooi is in deze wereld? Waarom mag ik niet? Mijn ziel is verankerd aan de vijands-adem. Een adem die mij gevoelloos maakt. Een adem die mij ongelukkig maakt. Een adem die mij van mijn tijd en van mijn jaren berooft. Een adem die mij consumeert tot niks. Vroeger had ik de kracht en de geest om van alle tegenslagen en van een verkeerde houding er bovenop te komen. Nu is de kracht en de geest van mij afgeweken. Mijn ziel is teleurgesteld, zwak en vergiftigd. Ik hou er niet van geweven te zijn in de zonde. Maar dat ben ik wel. Ik wil niet boos zijn. Toch ben ik vaak boos. En nog steeds geloven in een God die bestaat? Is dit echt mogelijk zoals ik denk dat Hij er nog steeds is? En dat Hij naar alle gebeden die voor mij worden gebeden en naar de gebeden van mijn hart luistert? Zodat ik ondanks alles, toch rustig kan zijn? ×