Fragment

1
Het vertrek

Dampen, die uit de brandstofinstallaties lekten, omringden het ruimteschip. De ontwerpers gaven het vaartuig nog steeds een puntige voorkant en een herkenbare bovenkant, hoewel die in de ruimte geen enkele relatie meer hadden met de zwaartekracht op aarde. Door de ronde raampjes in de gang, die het ruimteschip met de toren verbond, verslond Joris elke aanblik ervan. Naarmate hij het ruimteschip naderde, raakte hij steeds meer onder de indruk. Het gevaarte torende boven hem uit, de punt onzichtbaar, de sluis steeds groter.
‘U bent?’ De stewardess lachte hem hartelijk toe. Ze droeg een tablet en een stylus.
‘Joris Hamelink.’
‘Uw paspoort en instapkaart, alstublieft.’
Ze neemt echt alles in, het is natuurlijk een enkele reis.
‘Succes op Barnard’s Star b, meneer Hamelink,’ zei de stewardess met een oprechte glimlach.
Bewust nam Joris de wandeling door de sluis naar het interieur van het schip. Succes, zei ze, niet: veel plezier. Een stewardess, die er te perfect uitzag om in de werkelijkheid te bestaan, ontving hem in het ruimteschip.
Het passagiersschip naar Barnard’s Star b bevatte eersteklas stoelen voor tientallen passagiers. Zolang de aarde binnen camerabereik bleef, zouden ze die kunnen zien op de schermen die tussen de compartimenten hingen, nu toonden ze het vertrouwde beeld van een raket met grote stuwraketten en de aflopende cijfers van het aftellen. Alleen zou deze shuttle niet terugkeren naar de aarde, maar landen op een andere, bewoonbare planeet.
Joris vond zijn stoel en bestudeerde de reisbeschrijving nogmaals, terwijl anderen zich installeerden. Een driedimensionale infographic in het diorama voor zijn stoel illustreerde de verschillende vertrekstadia, een andere de fases in de aankomst op Barnard’s Star b. Beknopte tekst beschreef de atmosferische effecten en het voelbare loskoppelen van de stuwraketten. BarnardSpaceTravel leverde nog geen toelichting op de cryocabines elders in het schip. Joris verwachtte een duidelijke uitleg op de cabines zelf. De virtuele stewardess zou hem daarin vast begeleiden.
Het klimaat beïnvloedde deze lancering niet en die ging zoals verwacht gewoon door. Zodra het aftellen onder de vijf minuten kwam, legde Joris alles opzij en concentreerde zich op het scherm. Het beeld wisselde naar een overzicht van cijfers over de snelheid, afstand tot het aardoppervlak, druk in de brandstoftanks en een aanblik van het lanceerplatform, gezien vanaf een stuwraket.
Onwillekeurig telde Joris mee: Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een... Lift off!
‘Lift off, de 247ste lancering van de BST-V5-247 om bij te dragen aan de kolonisatie van Barnard’s Star b. 128 passagiers zijn onderweg als nieuwe bewoners van een tweede aarde,’ klonk er uit de luidsprekers in de cabine. Joris kende de stem ergens van. De reizigers keken elkaar zwijgend aan.
Onderweg naar een nieuwe wereld. We laten de aarde, met al haar klimaatproblemen, achter ons en zijn onderweg naar een nieuwe planeet.
Joris’ handen trilden niet alleen door wrijving van het schip met de atmosfeer, het hele scheepsinterieur rammelde. De stuwraketten bulderden onophoudelijk. Voorwerpen stuiterden op de grond, maar Joris zat stevig ingesnoerd in de veiligheidsgordel en hij greep zich vast in de leuning van zijn stoel.
Joris probeerde rustig te blijven ademen, maar zijn hart pompte zo rap dat het snel zuurstof nodig had. Dit kan niet fout gaan, er zijn al 246 lanceringen goed gegaan, bedacht hij. Zijn oerbrein zei echter het tegenovergestelde en zette al zijn zenuwen op scherp.
Naarmate de atmosfeer dunner werd, verminderde het schudden en trillen in de cabine. Joris nam diepe ademteugen en lette op het scherm waarop de blauwe planeet langzaam maar zeker in omvang afnam.
Bij dit beeld – dat blauwe bolletje in die immense lege ruimte – vermeldde men altijd dat er maar één aarde bestaat. Alle mensen met hun dagelijkse problemen, ruzies en oorlogen bij elkaar in een enkele oogopslag, dat de aarde uniek was en zeldzaam en dat we er maar beter goed op moesten passen. Maar nu is er een tweede bewoonbare planeet. Een nieuw begin, met te weinig mensen om enige invloed te hebben op het klimaat. Nu is de mens een multiplanetaire soort. En wij behoren tot de kolonisten, de pioniers, die de eerste fase van de kolonisatie gaan meemaken, nee, moeten realiseren.
Ondertussen vervaagde de bol tot een blauwe cirkel, omdat het schip de kruissnelheid bereikte die het tijdens zijn hele overtocht zou behouden. Totdat de planeet tot een stipje slonk, hield de camera de aarde in beeld.
‘Kolonisten,’ klonk het over de luidsprekers, ‘wilt u zich naar uw cryocabine achter in het schip begeven? Uw stoelnummer is ook het nummer van uw cryocabine. De overtocht duurt zes lichtjaren, maar daarvan zult u niets merken. Ik zal de instructie voor het gebruik bij de cryocabines vervolgen. Wilt u zich nu naar uw cryocabine achter in het schip begeven?’ ×