Fragment

De bemanning was vreselijk bang en verdronk zich in de aanwezige wijnvaten. Als dit het einde moest zijn, dan moest de wijn maar de laatste verzachting geven. De storm beukte met een enorme kracht in op het schip. Het schip was eigendom van de Vereenigde Compagnie en vaarde vol beladen weer terug vanuit de Oost naar Amsterdam. Ze verzette zich hevig in deze oneerlijke strijd waarin de natuurkrachten vrij spel hadden en deze wanhopige situatie volledig beheersten. Al vele jaren was het schip in de vaart maar deze terugreis was de zwaarste die zij ooit had meegemaakt. Ondanks de zware belading van het schip was de stabiliteit ver te zoeken op deze avond. Het schip werd opgeheven en weer teruggedrukt in de kolkende zee. Tegen dit natuurlijke geweld was niets bestand. Het eikenhout, de kniestukken, de balken, de masten en het kromhout ondergingen de zwaarste belastingen en braken door. De krakende geluiden eindigden met een gegil van de opvarenden als het gebroken hout als een meteoor naar hun werd geslingerd en hun trof. Enkele schepelingen waren op slag dood. Hun dromen waren ineens voorbij. Dat was het dan.. zal men gedacht hebben als men zich bewust was geweest van de korte tijd dat men nog te leven had. Een dode had in zijn hand een zilveren kruis. Op het kruis waren de namen van zijn geliefde en van zijn kinderen gegraveerd. Op dit laatste moment van zijn leven had hij zich verbonden gevoeld met zijn dierbaren. Een groot aantal schepelingen lag kermend van de pijnen beklemd tussen de afgebroken delen van het schip. In het donker was in de maneschijn goed te zien hoe bebloed de gezichten van de slachtoffers waren. De chirurgijn van het schip probeerde de slachtoffers te helpen. De chirurgijn had geen vrienden op het schip. De vrees voor zijn pijnlijke ingrepen weerhielden velen ervan gebruik te maken van zijn diensten. Het was niet alleen de manier waarop hij zijn ingrepen deed maar ook de uitingen van genoegen in de uitvoering van zijn werk. Dat deed hij altijd grondig waarbij menig patiënt hem moest temperen in zijn enthousiasme. Zelfs van iets klein zoals een ingegroeide teennagel probeerde hij iets groots te maken. Met zijn grote chirurgische messen amputeerde hij zonder verdoving de beklemde ledematen en bond de stompen af met de riemen van de zeelui. Het zoute zeewater baande zich een weg in het schip. Het zeewater doordrenkte de touwen die sterker en sterker werden. Maar het mocht niet baten. Touwen braken door het gebeuk van het natuurgeweld. Er werd geschreeuwd en gehuild. De scheepsgeestelijke riep: ‘Heer bescherm ons in deze zware beproeving.’ Maar niemand kwam hen helpen. Deze beproeving had dit schip nog niet eerder meegemaakt. De nacht was zwart gekleurd en grote hoeveelheden zeewater spoelden over het schip. Door de storm was het schip van koers geraakt. De schipper die overdag nog had geprobeerd dienstmeid Swaentje te verleiden was zwaar gewond geraakt als gevolg van een vechtpartij, omdat de dienstmeid andere zeelui had opgestookt met onwaarheden en een te sterk verhaal. Swaentje was een meid met een gebruiksaanwijzing. Voordat ze zich had aangemeld als dienstmeid op het schip had ze een moeilijke jeugd gehad. Haar verstandelijke vermogens waren beperkt en tot een fatsoenlijke opleiding was het ook niet gekomen. Ze was al vroeg het huis uit gegaan en had jaren in de binnenstad van Alkmaar en Amsterdam vertoefd in een omgeving die nu niet bepaald als vrouwvriendelijk te bestempelen was. De schipper stond erom bekend dat als hij gedronken had hij overal een vrouwenlichaam in ging zien. Zijn testosteron spiegel overschreed de norm van beheersbaar en hij werd lastig. Onder de zeelui die de schipper in elkaar hadden geslagen was een man met een Italiaans uiterlijk. Ze noemden hem Barbarini. Hij had een rauw gezicht en een wilde haardos. Hij kon Italiaans boos worden. Ongeremd en met overdreven emoties. Herkenbaar in deze tijd die zich kenmerkte met vele uitingen van Barok. Swaentje was een rondborstige volle meid van zesentwintig jaren jong. Ze wist dat ze mooi was en makkelijk mannen kon verleiden. Haar gedrag en haar uitspraken maakten de meeste mannen hoorndol. ‘Wilde ze nu wel of wil ze later op de dag,’ dachten velen mannen. Zij viel op, omdat zij enkele tattoos had waarmee zij haar vrouwelijke schoonheid probeerde te benadrukken. Elke tattoo was voor haar een teken van tenminste tien mannen waarmee zij een nacht had doorgebracht. Ze had een apart trekje bij haar ogen waardoor ze onregelmatig kleine spiersamentrekkingen had die lijkten op een overdreven knipoog. En wat moet je met een vrouw die je regelmatig glimlachend een knipoog geeft? Maar ze was ook een foute vrouw en ze sleepte mannen mee in haar problemen. ×