Fragment

Ze vertrokken. Hans ging naast Babs zitten. Zwijgend zaten ze schouder aan schouder tegen de wand. Het enige geluid dat de stilte verstoorde was het gezoem van twee dikke zwarte vliegen. Onbewust volgden hun ogen de grillige bewegingen van de insecten. Het monotone gebrom hypnotiseerde hen, terwijl de beestjes door de kamer vlogen, iedere onvoorspelbare richting kiezend die de ruimte hen toeliet. In de lucht zochten ze elkaar al dan niet bewust op, botsten en maakten contact, een fractie van een seconde, en verwijderden zich weer van elkaar. Ze landden op een wand. Daar straalden ze rust uit, doodstil vastgekleefd aan het vaste oppervlak onder hun pootjes. Vervolgens zigzagden ze onrustig over de muur, schijnbaar doelloos onderweg naar niets. Ze vonden elkaar na minuten van onnavolgbare paden, kropen op elkaar, voor slechts enkele seconden, zoemden wild, waarna de bovenste van de twee vertrok en in een rechte lijn door de deur de wijde wereld in verdween.
Babs vleide haar hoofd op zijn schouder.
‘Weet je, na vanmiddag, moet ik je…’ probeerde hij.
‘Ssst. Sluit je ogen,’ fluisterde ze in zijn oor.
Hans deed wat ze zei. Ze beet zachtjes in zijn oorlelletje en bewoog langzaam haar been over hem heen. Hij voelde haar handen langs zijn wangen strelen, terwijl ze op zijn schoot ging zitten. In het vleeskleurige duister van zijn gesloten ogen voelde hij de wrijving van haar bekken en haar borsten. Haar warme adem gleed over zijn neus en lippen, terwijl een intiem zacht kreunend geluid van achter uit haar keel ontsnapte. Met gesloten mond beroerde ze sensueel zijn lippen.
Alle cellen van zijn lichaam verlangden naar de hare. Ze trokken elkaar aan en versmolten naadloos, als twee helften van een oude breuk. Iedere scherpe punt van de rafelranden van hun ziel vond een passende inkeping in die van de ander. Als een toverfluit die na het spelen van de meest magische muziek verlangt tot rust te komen in de warme omsluiting van het uniek voor hem ontworpen foedraal. Hans ontspande. Hij kwam thuis.
‘Ik voel het ook,’ zei ze, terwijl een zoete traan op zijn lippen viel.
Hans en Babs ervoeren de meest intieme vrijpartij van hun beider levens. De wereld om hen heen hield enkele uren op te bestaan. In elkaars ogen zagen zij hun eigen potentie, waarde en oneindige kracht. Die kwam nu los. Verliefd op het leven, en dwars door elkaar heen verliefd op zichzelf. Ze overleefden de hel van het gif in hun lichaam en namen elkaar mee door alle lagen van de hemel. Zwevend in de hoogste regionen van hun geest, overspoelde Babs hem met haar liefde. Liefde voor hem en liefde voor zichzelf.
In opeenvolgende golven stroomde het over hem heen. Hij dompelde zich onder en wentelde zich in haar tsunamische oervloed. Zij gaf en hij ontving. Er was geen tijd. Dus alle tijd om in op te gaan. Hun zoet verlichte koepel van energie onttrok hen aan de invallende duisternis van de werkelijkheid. Babs nam Hans bij de hand en trok hem in steeds groter wordende cirkels verder mee omhoog. Wolken weken uiteen, de duisternis van de nacht vertoonde scheuren. Fel licht brak door. Het tempo nam toe.
Babs verliet de concentrische banen van hun vlucht en schoot rechtstreeks af op het oogverblindende licht. Ze sleurde Hans mee in haar vaart. Haar armen werden vleugels in het stralende wit achter het duister. Ze keek om. Azuurblauwe bundels schenen uit haar ogen. Het plein, de kathedraal, de marmeren trap. Hans was weer even terug. Hij knikte. De liefde. ×