Samenvatting
Noodboerderijen op Walcheren De Slag om de Schelde in de herfst van 1944 eiste een zware tol in Zeeland. Om een vrije doorvaart naar de haven van Antwerpen te verkrijgen moesten de geallieerden eerst de oevers van de Westerschelde veroveren. Canadese troepen leverden zware strijd in West-Zeeuws-Vlaanderen. Voor de bevrijding van Walcheren werd besloten het eiland onder water te zetten, om zo de Duitse bezetters in het nauw te brengen. Dit boek gaat over de noodboerderijen, die in de periode meteen na de droogmaking van Walcheren werden gebouwd. De voedselproductie in het bevrijde maar nog gehavende Nederland moest snel op peil worden gebracht. De meeste Walcherse boeren hadden hun boerderijen in het zoute zeewater onherstelbaar beschadigd zien worden. In afwachting van definitieve nieuwbouw kregen ze de gelegenheid noodboerderijen te laten bouwen. In 1946 en 1947 werden er op Walcheren 193 noodboerderijwoningen en 144 noodstallen gebouwd. Zo konden de boerengezinnen snel terugkeren en de bewerking van het drooggevallen land oppakken. Anno 2014 zijn er nog ongeveer dertig van die tijdelijke boerderijen over: woningen en/of schuren. Architect Frans Rothuizen (1935) en landbouwer en tevens oud-wethouder van de gemeente Veere Wim Sanderse (1931) leggen in dit boek de geschiedenis van de noodboerderijen op Walcheren vast. Ze besteden aandacht aan de voorgeschiedenis - inundatie en evacuatie van de boeren - en ze gaan in op de aard en de verschijningsvormen van de noodboerderijen. Architect Rothuizen maakte bouwtekeningen van de verschillende typen boerderijen. Twee oud-bewoners van noodboerderijen vertellen journalist Jan van Damme (1956) van de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC) hun herinneringen aan het water en de wederopbouw.
Thuiswinkel Waarborg