Fragment

"Nou, doe voorzichtig", zei ik toen kort af. Ik draaide me om en liep weg.
"Wacht!", riep ze.
Ik bleef staan, maar verstijfde. Ik wist dat ze weer voor me ging staan en ze was naakt.
"Wat is er?", vroeg ik haar. Ze rende naar me toe.
"Meneer", fluisterde ze. Ze trilde van de kou. "Ik voel mijn lichaam niet meer", zei ze.
"Dat is erg vervelend."
"Mag ik mij misschien bij u thuis opwarmen?" Ze keek me verdrietig aan en ik kon bijna geen 'nee' zeggen. Maar dat deed ik wel.
"Nee", zei ik. Het meisje keek me geschokt aan. "Het is niets tegen jou. Het is gewoon tegen de mensen in het algemeen", zei ik meteen om het voor mij beter te maken.
"Wat heb je tegen mensen?", vroeg ze me. Ze keek me eerst aan, nog steeds met tranen in haar ogen en daarna keek ze naar de grond.
"Alles", zei ik, "en tegelijkertijd ook niets. Maar ik wil het gewoon niet. Klaar. Ga naar je ouders toe."
"Oké", zei ze toen zacht. Ik keek haar nog even aan en draaide me toen om zodat ik kon gaan.
"Nog één vraag", zei ze.
"Wat?"
"Hoe deed u dat?"
"Hoe deed ik wat?"
"U gooide mijn vader gewoon tegen het hek aan. Hoe deed u dat?"
"Die man was je vader?!", riep ik ineens boos. Ik draaide me om. Mijn ogen waren weer rood geworden.
Dit is een notitie aan mezelf. Leer jezelf te beheersen. Je valt op!