Het ontstane beeld lijkt ondanks zijn prettige tegendraadsheid in eerste
instantie nostalgisch.
Het decoratieve mozaïek van beelden is bedoeld om de kijker de indruk te
geven dat het slechts om de schoonheid van de zichtbare beelden gaat.
Vervolgens hoop ik dat de toeschouwer verward door de combinaties en het
gebruik van verschillende technieken door de eerste transparante laag kijkt
en de banaliteit ervan ziet.
Ik vind dat de vaste denktpatroon doorbroken moeten worden. Steeds weer
wil ik het geconditioneerde kijken aanvallen. Er is een groot scala aan
banaliteiten om de betekenis ervan op zijn kop te zetten.
Toch kies ik doelbewust voor een relatieverende ondertoon die het werk zijn
samenhang geeft. Dit komt ook tot uiting in de titels van de werken.
Ik manifesteer me graag als een kunstenaar die houdt van snikken en
glimlachjes.