Fragment

Weidelandschap, omboord door wilgen en struikge-was, waarlangs witte bloemgroepen met in het midden van de achtergrond ver blauw doorzicht. –Links op de voorgrond een kleine duinachtige heuvel, welke naar rechts zachter dan naar links golvend afglooit en met een nog half groene takkenbos in de horizontale lijn overgaat. – Op de heuvel, rechts van een kleine rozen-roden meidoornstruik, die naar hen heenbuigt, DE MAN en DE VROUW, twee jonggehuwden, in losse omarming sluimerend, sober gekleed in grijs-en-zwarte toon, zodat zij, min of meer als een donkerder vlek, afsteken tegen de lichte groene omgeving. – Aanbrekende dag.

DE MAN

zich uit de omarming opheffend tot zittende houding

De nacht ijlt van mijn dove zinnen

En rooft hun wonderlijke waan, –

Het licht daalt door mijn ogen binnen

En doet mijn lippen opengaan.

Met de rechterhand wekt hij de vrouw, zijn linker naar de dag uitstrekkend.

Zie hoe de ted’re weide' ontwaken,

Waar stilte met de stilte speelt, –

Nog lijkt het leven zonder sprake –

Nog lijkt de wereld maar een beeld.

De vrouw komt naast hem op.

Doch luister –! waar de nevel over

De dromerige struiken vliedt,

Rijst uit het licht-geworden lover

Van ieder twijg een levend lied!

DE VROUW

naast hem zittend, met samengevouwen handen

Mijn zingend hart gaat mee naar boven

En houdt zijn zoete beelden vast,

Om er de lente mee te loven

In 't koor, dat uit de velden wast.

Zij ziet rond zich omhoog.

Ik voel de tranen op mijn wangen,

Als dauw op lente's lief gelaat,

Als droppels om mijn ogen hangen,

Als spiegels van de dageraad.

Zo draag ik in de dag mijn dromen

En tooi ik onze blijde aard – –

Zij slaat de armen wijduit en ziet weifelend voor zich neer.

Zo zie ik Mei ter wereld komen – –

Als had ik zelve Mei gebaard!