Fragment

De heuvels verderop kleurde tientallen soorten groen in het prille ochtendzonnetje en naar­mate de dag vorder­de en de zon hoog boven de heuvel­ruggen­ hing, diffuseerde het licht zodanig over de bossen dat er een groen-blauw pas­tel ­pallet ont­stond als had Monet het hoogstpersoonlijk zo geschilderd.

Als de scheme­ring zich dan doorzette vervaagde de contou­ren zich van de bomentoppen met de steeds donker wordende purpe­ren­blauwe kleurende lucht daar­bo­ven.

Steph keek elke dag weer gefascineerd naar dit schouwspel vanuit zijn boerderij in een volkomen vlak landschap door de mens gecultiveerde richting de heuvels, restanten van stuwwal­len die als afval overbleef uit de laatste ijstijd.

 
Steph liep met zijn hond naar de brievenbus die aan de weg stond en viste de post van die dag eruit.

Een blauwe envelop stopte hij zonder deze open te maken weg in een zakje voorop zijn blauwe spijkerblouse. In zijn andere hand had hij een ansichtkaart die hem meer boeide en las;  

"bier-zon-zee-strand-palmen en vrouwen, mijn zoektocht naar de ultieme kick is zo goed als volbracht, wat een mooie vrouwen hier joh was wat voor jou!".

Steph gniffelde, zijn vriend Erik had tenminste schik en draai­de de ansichtkaart om en bekeek zonder een jaloerse blik de rode zonsondergang op een of ander Grieks eiland dat op os eindigde. ×