Fragment

hoofdstuk 1 De vorige avond hadden ze samen een evenement bijgewoond en John had een luxe suite in het hotel gereserveerd. De hele avond had ze er naar toe geleefd om samen met hem de nacht door te brengen. Ze had geen arm van hem gekregen, zoals ze gewend was. John liep al pratende over allerhande zaken met een andere vrouw voor haar uit naar de hal waar de lift zich bevond. Terwijl ze zo samen op de lift stonden te wachten kwam ook Rusty aanlopen en vloog John om zijn nek. Rusty was een collega van haar en John. Terwijl Carol stond toe te kijken naar wat er zich voor haar ogen afspeelde voelde ze een warme gloed van jaloezie door haar lichaam trekken. Nee, Carol barste bijna van jaloezie bij het zien van John’s gezicht. Het deed pijn in haar hartstreek. Zonder zich te bedenken maakte ze aanstalten om de trap af te rennen waarop een paar gezichten haar verbaasd en niet begrijpend nakeken. Ze rende twee, drie treden tegelijk naar beneden. Haar lichaam toonde hoe ze zich voelde. Het wiebelde en stootte en gaf allerlei uitingen van boosheid. Eindelijk beneden stond ze even stil, toen bedacht zich, ze realiseerde zich dat ze wel heel erg kinderachtig gedrag vertoonde. Het zou een fi jne nacht kunnen worden met John. Tot in de vroege uurtjes vrijen en steeds weer opnieuw. Want daar was John erg goed in. Hij was een super minnaar. Samen hadden ze al heel wat standjes uitgeprobeerd om daarna tegen de ochtend uitgeblust achterover en in elkaar gekronkeld in slaap te vallen. Carol bedacht zich geen moment en vloog onmiddellijk weer naar boven. Ze gaf natuurlijk op deze manier anderen gelegenheid om haar plek in te nemen en dat mocht niet gebeuren. Halverwege nam ze de lift en stond drie minuten later voor de hotelkamerdeur die voor hen gereserveerd was. Ze klopte zachtjes op de deur en wachtte. Tijdens het wachten bracht ze haar gewicht van het ene op het andere been, observeerde de ruimte waar ze stond. Er was een kleine bar met daarachter een jonge knul van een jaar of achttien. Waarom had ze geen oog voor anderen, vroeg ze zich af. Neem nou deze prachtige jonge knaap. Wat had John wat deze mooie jongen niet had. Ze tikte met haar neus van de schoen tegen de deur. Het was voor haar een hele klus om haar humeur weer boven het vriespunt te krijgen. Ze voelde zich behoorlijk ongeduldig worden. Er werd veelvuldig gebruik gemaakt van deze ruimte. Ze richtte haar blik maar op de omgeving om niet door te slaan. Achter de balie van de receptie giechelden twee jonge meisjes, misschien wel omdat zij zich gedroeg als een harp. Ze werd er helemaal onzeker van. Ze wist van zichzelf dat ze onuitstaanbaar was maar ze kon het niet laten. Steeds was het al gebeurd wanneer ze zich bewust werd van haar gedrag. De omgeving reageerde daar natuurlijk ook op. John deed werkelijk alles voor haar maar wat deed zij? Ze werd gek van het wachten … Klop, klop.. mag ik binnen komen? Spanning vloog door haar lijf totdat die deur open zou gaan. Het raasde in haar. Allerlei emoties die een weg zochten in haar lijf maar niet wisten waar ze naar toe moesten. Carol stond met haar handen te wiebelen en ze trok haar mouw over haar handen. Ongeduldig klopte ze nog eens zachtjes op de deur van de suite. Ze hoorde zacht de muziek, terwijl ze steeds meer hitte voelde in haar lijf en net toen ze een trap tegen de deur wilde geven werd de deur opengerukt. Oefff ... Ze hebben gezoend… Een paar ogen … ze zag een man met een harde blik die haar aanstaarde. Niet helemaal op haar gemak stond Carol naar binnen te gluren. Overdreven ging ze op haar tenen staan en keek over zijn schouder de kamer binnen. Ze vermoedde al dat hij niet alleen was. Carol hopte van het ene op het andere been en probeerde links en dan rechts over de schouders van John te kijken. Daar moest hij toch op uit kunnen maken dat ze zich had bedacht en uitgenodigd wilde worden om binnen te komen? Vanachter John verscheen de vrouw van daarnet in de deuropening. Nu pas zag ze de schoonheid van deze vrouw. Daar kon zij niet bij in de schaduw staan. Carol’s mond viel letterlijk open en dat moest zeker een vreemd gezicht gegeven hebben. Het was één van de dames, die bij John had gestaan tijdens een demonstratie. Ze verscheen naast John en toonde een verleidelijke glimlach. Carol zag haar knie richting het been van John gaan en haar knie heen en weer schuiven … Carol’s blik ging langs haar kleding naar beneden en haar blik eindigde bij het contact die zij had met háár John. Haar blik zakte verder naar beneden om haar emotie in bedwang te houden … Zij had wel heel aparte schoenen aan en die kleur…, schaapachtig had ze naar de voeten van haar rivale staan kijken. Deze vrouw was uitdagend gekleed, in tegenstelling tot Carol. De dame in kwestie glimlachte en zei tegen John, ‘ik zal jullie niet verder storen,’ en zonder iets tegen Carol te zeggen liep ze weg, nog even achterom kijkend met een knipoog naar John. Carol wilde naar binnen maar John hield haar tegen door de deur achter zich dicht te trekken. John riep zijn gast terug, pakte haar bij haar arm en duwde haar zachtjes terug de kamer in. ‘Deze dame is verkeerd,’ zei hij en sloot de deur voor Carol’s neus. Daar stond ze dan … De deur werd zomaar voor haar neus dichtgegooid. Ze brieste, woedend schopte ze tegen de deur waarop haar grote teen onmiddellijk begon te protesteren. Uit macht der gewoonte wilde ze haar schoenen uit schoppen. ‘Frisse lucht.’ Carol vloog de trap af, griste ondertussen de sleutels van haar auto uit haar tas. Op de achtergrond hoorde ze de mensen zachtjes lachen, bleef haken aan een ruw stukje hout van de trapleuning. Ze droeg maar één schoen en de andere in haar hand. Terwijl ze om de hoek van de garage liep botste ze tegen iemand op en ze schreeuwde, ‘kijk toch uit man.’ Ze sprong als een dolle mina heen en weer, draaide rondjes terwijl ze de tas onder controle probeerde te houden. ‘Gek wijf.’ De man schudde zijn hoofd. ‘Mopperend probeerde ze de sleutel in het contactslot van haar auto te krijgen en vloekte omdat dit niet wilde lukken. Ze streek het plakkerige haar uit haar gezicht en bond er een elastiek in. Het klikkende geluid van de veiligheidgordels die werden vast gemaakt, de startende motor die kraakte doordat ze te lang startte. ‘Kan ik helpen?’ ‘Rot op man, je ziet toch dat ik over de rooie ben.’ Twee lodderige ogen keken haar verbaasd aan. ‘Óeff, sorry’, werd er gemompeld en hij droop af. Carol reed als een gek naar huis waar ze, al schreeuwend, eerder bij de garagedeur was dan ze verwachtte. Een dikke deuk aan de voorzijde van haar auto was het gevolg. Ze knalde de autodeur dicht en rende verblind door de tranen naar binnen. ‘Die rotvent,’ tierde ze om haar woede kwijt te raken. Wat een … Ze brieste. Gooide haar tas in de hoek, schopte haar schoenen uit en sprong met kleding en al onder de douche. Brrr …. Ze sloeg haar armen over elkaar terwijl ze het water over zich heen liet stromen. Haar kleding was doorweekt. Langzaam ontdeed ze zich van haar kleding en voelde het water over haar blote lijf stromen. Wel een uur lang. De tranen vermengden zich met het douchewater en na enige tijd begonnen haar tranen te drogen. Nog overdreven nasnikkend draaide ze de kraan dicht en ze voelde langzaam haar woede verdwijnen. Kroop in bed, sloot haar ogen en krulde zich op in de foetushouding. Carol realiseerde zich steeds vaker dat ze zich als een verwend kind gedroeg … ×